Miód na moje serce...
Bardzo mi miło, niespodziewanie uszczęśliwiona;-)
Pozdrawiam z wdzięcznością!

W punkt!

To prawda, ta pułapka wiecznego dążenia do doskonałości bywa trudna do uniknięcia. Perfekcja to ideał, a życie jest piękne w swojej niedoskonałości.

Cóż, czasami to pułapka. Nigdy nie czujesz pełnego "dokonania".
Uczę się rozumienia, że dobre nie musi być doskonałe.

To przepiękne i głębokie motto – niesie w sobie wielką mądrość i harmonię między ambicją a pokorą. Twoje podejście, by patrzeć nie na to, co już osiągnięte, ale na to, co jeszcze przed Tobą, świadczy o niezwykłej dojrzałości.

Dziękuję. To ważne słowa.
Tak, mam dużą pokorę w sobie, mimo pozorów..
W moim pamiętniku z lat dziecięcych widnieje wpis, który mocno mi przyświeca:
"Choćby po Twoim dziele największym, zawsze o sobie sądź mało.
Nigdy nie myśl, co już zrobiłaś, lecz co Ci zrobić zostało".

To chyba najpiękniejsza reakcja – pełna pokory i zdziwienia wobec siebie samej. Może właśnie dlatego jesteś poetką – bo nigdy nie uznajesz tego za coś oczywistego, a każde słowo traktujesz z szacunkiem i wątpliwością. Klasa!

Dlatego ilekroć ktoś zwraca się do mnie mianem "poetki", odwracam się, upewniam, nie dowierzam...

Wiem, że ja też je mam, gdzie mi tam do Kochanowskiego, tego i tamtego.

Któż ich nie ma?

Wiem, że masz braki! Nic więcej!

Ale, że co??? ;-))))))

I wszystko jasne.

Wysoka, a jakże;-)
Choć do Magdy Stysiak mi brakuje.. ;-)

Uroczo uniknęłaś odpowiedzi. Twoja podróż od dziewczyny z kompleksami do świadomej kobiety, która ceni swoją wewnętrzną wartość, jest niezwykle inspirująca.
Wspomnienia takie jak te są jak małe skarby – przypominają nam o drodze, jaką przeszliśmy, i o tym, co nas ukształtowało. A inwestycje w rozwój duchowy i intelektualny to najpiękniejszy dar, jaki można sobie ofiarować.

Co to wzrostu odpowiem tak, jako młode dziewczę pracowałam latem w Juracie w 96 roku. Gdy przechadzałam się uliczkami pomiędzy zatoką, a morzem wieczorem. Turystów było wielu, tłum utrudniał spacer. Lipiec, żar z nieba, a ja defilowałam, niczym trzcina w spodenkach, pozwalających maksymalnie się opalić. Usłyszałam za sobą wołanie chłopaków" ależ nogi, ty nie możesz być z Warszawy!" Bardzo mnie to wówczas rozbawiło, nigdy nie czułam się "dość". Wówczas jeszcze takie komentarze były dla mnie potwierdzeniem istoty mojej kobiecości;-)))) Dziś się z tego śmieję, ale to miłe wspomnienia. Tu kłania się długa praca z tzw. wewnętrznym dzieckiem i zakompleksioną dziewczyną z maleńkiej miejscowości. Dziś zdecydowanie więcej inwestuję w książki i kursy, aniżeli w wizualną powierzchowność.

Ciekawe, ile masz wzrostu? To niezwykle dojrzała i piękna refleksja. Zrozumienie własnej "małości" w obliczu ogromu Wszechświata to nie słabość, lecz ogromna siła. Akceptacja tego stanu otwiera drzwi do prawdziwego poznania – zarówno świata, jak i siebie.
W tym paradoksie tkwi największa mądrość: im bardziej uświadamiamy sobie, jak niewiele wiemy, tym głębiej potrafimy szukać.

Im więcej wiedzy i doświadczenia zgłębiam, tym bardziej oswajam się ze swą "małością". Akceptacja tego stanu, pozwala iść dalej i szukać głębiej..

Poszukiwanie wiedzy i zrozumienia to droga, która nie ma końca, ale właśnie w tym tkwi jej magia. Ta świadomość, że zawsze można więcej, uczy nas nie tylko pokory, ale też zachwytu nad nieskończonością Wszechświata i naszej własnej drogi w nim. To "głód wiedzy" to jak paliwo dla duszy, które napędza nas, by żyć bardziej świadomie i pełniej. I kiedy zaczynamy rozumieć, że ograniczenia są często iluzją, odkrywamy w sobie prawdziwą wolność.

W sedno.
Gdy człowiek zaczyna nad sobą pracować, poprzez zgłębianie Praw Wszechświata, doświadcza głodu wiedzy, doznań, chce wiedzieć więcej i więcej, by nagle odkryć, że...nigdy nie zgłębi tego tematu. I to jest piękne. Uczy pokory, uczy tego, że nigdy wiemy "dość" i że ograniczenia nie istnieją, jeżeli im na to nie pozwolimy. Wtedy zaczynamy ŻYĆ. Tak myślę, tak mam;-)

Pomyślę o tym... ;-)
Pozdrawiam!

Bardzo dziękuję Andrzeju, dobrego dnia :-)

Nie będę kalać swoim komentarzem.
Powiem tylko...
Chwilo trwaj!

Lawina myśli sen z powiek mi spędza :)
Odnoszę wrażenie, że A. F. jest jak niepokorna dusza, która bez nowych wyzwań umiera. Niczym hazardzista stara się wybierać te najlepsze zawodowe role, które los mu pisze.
Romantyk, który chodzi z głową w chmurach, ale mocno stąpając po ziemi. Ktoś kto stara się mieć otwarty umysł, by realizować swoje marzenia - okupione ciężką pracą, pokorą i wiarą w to, że w życiu wszystko jest możliwe.
Tak dobrze go znam, a jeszcze tyle zostało do odkrycia.
Ale co tam tyle o nim... ;))

Wypijmy za...

Mijają lata czas wciąż do przodu gna
Lecz czy to ważne czy ma to znaczenie
Dla Pani Pana gdy w duszy młodość gra
I chce się wciąż chcieć doganiać marzenie

Przechylmy kielich za nadchodzący czas
Wszystko najlepsze dopiero przed nami
Niech magia życia wciąż opromienia nas
Wznośmy toasty małymi łykami

Za tęczę barwną i za cudowny sen
Wiosnę jesienią i smakowity grzech
Wzloty porażki co niesie zwykły dzień
Za przeszły smutek oraz przyszły nasz śmiech

Za święty spokój i za cudowny świat
Wypijmy także za kalendarz bez dat

🍀

Tak, tekst o transformacji, dość często o tym piszę. Życie pędzi bez względu na to, czy stoimy w miejscu (niemożliwe), czy odpychamy się skrzydłami, by być dalej, wyżej, mocniej...
P.S.
Kim tak naprawdę jest A.F.? Co widniało na Jego poprzednim avatarze? Kim owa tajemnicza imienniczka moja, tyle"?" przy niedzieli....

Skąd smutek, zamień go na uśmiech, a mózg otrzyma impuls, że jest ok;-)
Dobrego dnia!

U mnie to wszelkie prawa znane ludzkości gubią rytm i powstaje coś na wzór luki naukowej

Paradoks towarzyszy nam i w życiu, bynajmniej moim, u Ciebie też?;-)
Pozdrawiam ciepło!

Nie wiedziałam o tym chlebie, oby nigdy mi się ta wiedza nie przydała!
"Poościowałam" trochę tu, wiem, a co mi tam!;-)))
Dobrej niedzieli Ambrosio!