Dobrze ujęte spojrzenie dojrzałego ateisty. Pozdrawiam :)

Odejście od Boga ludzi, którzy zostali wychowani w wierze jest trudne. Zawsze zostaje lęk, a co, jeżeli jednak istnieje? Z drugiej strony, gdy lekarz uratuje życie, dziękuje się Bogu, choć gdy kataklizm nastąpi wini się Boga, a jakże. A co jeśli nie ma Boga? A co jeśli jest, ale o nas w ogóle nie myśli? Widocznie jako ludzkość potrzebujemy jednak kogoś winić i komuś dziękować.

Bóg stworzył dobry świat i dał go człowiekowi. Ale to wiadomo.
Człowiek dobrego świata nie stworzy. Nie chce.
Dobry wiersz.

Kogoś winić trzeba od ziemi do nieba.

Napisałam długi komentarz i się nie wczytał... nie mam siły po raz drugi.

To nie Bog jest winny, tylko ludzie. Swoja pazerniscia i pycha zapominaja o czlowieczenstwie.. Wiersz zatrzymuje. Pozdrawiam cieplo i dziekuje 😊

Pierwsze, co zwróciło moją uwagę w tej "Modlitwie" to spokój. Zakładam, że to zamierzony efekt.
Żeby być ateistą potrzeba odwagi większej niż w byciu wierzącym. Jeśli zaczyna się, rozważać o winie, czasie, przyczynach, dostrzega się bezskuteczność tych dociekań i jedyne, co pozostaje, to pogodzić się z rzeczywistością. Być może wyeliminowanie Boga czy bóstwa, czy jakiejkolwiek innej praprzyczyny jest konsekwencją tego pogodzenia i ucieczką od dylematów.
U Ciebie, jak zawsze filozoficznie:)
Pozdrawiam serdecznie.

nieobecni nie mają racji - to fakt
ale biorąc pod uwagę naszą wolną wolę
i drugi fakt że co Bóg raz dał to zdania nie zmienia
to od nas zależy czy Go chcemy czy nie
więc, skoro ateista chce być poza Bogiem to i jest.a ze robi to w fajny sposób to z pewnością Bóg chwilę dłużej będzie na niego czekał... i w chwili śmierci nawrócić się można.

Zdaje mi się, że ten wiersz od samego tytułu bazuje na paradoksie. Wskazuje na to już zestawienie słów "modlitwa" oraz "ateista". Otóż tytułem wiersza autor określa jego podmiot liryczny jako ateistę. Pierwsza myśl, jaka przychodzi mi do głowy, to taka: Czy w ogóle da się być ateistą? Wydaje się, że człowiek nosi w sobie głęboko jakieś niezwykle trudno wytłumaczalne (o ile w ogóle) pragnienie Boga. Zwyczajnie jesteśmy istotami religijnymi. Natomiast pojęcie "ateizm", jeśli odpowiednio rozumuję, zdaje się wskazywać na przestrzeń zupełnie pozbawioną jakiejkolwiek wiary w jakiekolwiek bóstwo. A to prawdopodobnie jest ogromnie trudne do realizacji. Właśnie dlatego, że poszukując odpowiedzi na zagadnienia wykraczającej poza ludzką zdolność widzenia, człowiek odpowiedzi szuka właśnie w Bogu lub bogu lub wielu bogach. Skąd przychodzimy i dokąd zmierzamy? - to są podstawowe pytania, na które nie da się odpowiedzieć jedynie w oparciu o empiryczne doświadczenie rzeczywistości. I tak właśnie czasem słyszę z czyichś ust deklarację, że dany człowiek jest ateistą. Później w rozmowie okazuje się, że on lub ona nie tyle nie wierzą w żadne bóstwo, co raczej są antyjahwistami lub antychrystami. Odrzucając Boga Żydów i Chrześcijan, znajdują sobie inne bóstwo, które mniej lub bardziej świadomie czczą. Wydaje się, że bardzo, bardzo trudno byłoby człowiekowi stać się prawdziwym ateistą. Myślę też, że niepotrzebnie nadwyrezamy ten termin rzucając go gdzie popadnie w przestrzeni publicznej. Ludzie są religijni z tym, że nie zawsze potrafią nazwać to, w co wierzą. Czadem to jest sprawą zwyczajnej ignorancji, a czasem lenistwa. Wydaje się jednak, że zdecydowana większość osób, które spotkałem w swoim życiu, a które same siebie nazywały mianem "ateista", w gruncie rzeczy nimi nie było. Ich postawa była raczej sprzeciwem lub agresją wobec wyznawców judaizmu bądź chrześcijaństwa. I zazwyczaj podstawą do rozpoczęcia tej drogi było doświadczenie jakiegoś urazu doznanego od instytucji religijnej, a jeszcze dokładniej od skojarzenia jej po uprzednim doznaniu bólu zadanym przez jednego lub kilku członków jakiejś religijnej wspólnoty (zazwyczaj chrześcijańskiej). To jednak są moje doświadczenia spotkań z ludźmi określającymi się mianem "ateista". Być może jeszcze nie trafiłem na prawdziwego ateiste... Nie wiem.

Wracając do wiersza – mamy tu sytuację, w której właśnie PL określony jako ateista jednak wygłasza monolog nazwany modlitwą. Ona sama w sobie jest słowem skierowanym do Boga/boga/ bóstwa. I przyjmuje różne formy od uwielbienia przez prośbę po kontemplację. I pewnie jeszcze kilka innych. Tak czy inaczej, żeby modlitwa była modlitwą, musi zaistnieć przestrzeń wiary. A więc człowiek modlący się musi być co najmniej przekonany w sobie wewnętrznie, że bóstwo, do którego zwraca się słowami mówionymi lub myślanymi, istnieje. Tym samym ów człowiek przestaje być ateistą. Natomiast wszelkie np. asekuracyjne formy zwrotów do bóstwa pt. "jeśli istniejesz, to..." Wyraża raczej przestrzeń niepewności, a więc bardziej agnostycyzm religijny niż ateizm. Idźmy jednak dalej.

Zwrot z pierwszego wersu, pierwszej strofy jakby potwierdza to, co przed chwilą napisałem. "Odszedłeś boże..." – a więc peel jakby wiedział lub wierzył, że jakiś tam bóg był, ale z jakiegoś powodu odszedł dokądś lub z własnej woli przestał istenieć (cokolwiek miało by to znaczyć). Aaa... Tu jeszcze należy wspomnieć, że peel z wiersza w sumie nie dookreśla kim jest bóg, do którego skierowana jest modlitwa. Intuicyjnie domyślamy się raczej, że chodzi właśnie o Boga JHWH lub o Chrystusa. Przy okazji tej uwagi warto może także wspomnieć i podjąć własną refleksję dotyczącą imion Boga, które pojawiają się w Biblii. Bo tak na przykład do momentu ujawnienia Bożego Imienia JHWH Mojżeszowi, Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba, nosił imiona, które były znane także ludom wierzącym w inne bóstwa. Przykładowo imię Elohim, czyli Stwórca, Wszechmocny, Potężny, albo Imię El Shadaj – Wszechmocny, Potężny, były znane np. także innym ludom. Te imiona wskazywały na działania sprawcze Boga, takie jak właśnie stworzenie świata oraz posiadanie mocy przewyższającej ludzkie zdolności. Dopiero Mojżeszowi w płonącym krzewie, Bóg JHWH ujawnia się jako Wybawiciel:

"Pan mówił: Dosyć napatrzyłem się na udrękę ludu mego w Egipcie i nasłuchałem się narzekań jego na ciemięzców, znam więc jego uciemiężenie. Zstąpiłem, aby go wyrwać z ręki Egiptu i wyprowadzić z tej ziemi do ziemi żyznej i przestronnej, do ziemi, która opływa w mleko i miód, na miejsce Kananejczyka, Chetyty, Amoryty, Peryzzyty, Chiwwity i Jebusyty. Teraz oto doszło wołanie Izraelitów do Mnie, bo też naocznie przekonałem się o cierpieniach, jakie im zadają Egipcjanie. Idź przeto teraz, oto posyłam cię do faraona, i wyprowadź mój lud, Izraelitów, z Egiptu". (Wj 3, 7-10)

Napatrzyłem się, nasłuchałem, zstąpiłem, wyprowadzić, posyłam cię, mój lud – to są terminy, które wskazują na zupełnie inne niż dotychczas działanie Boga. W tym momencie Bóg JHWH realnie wkracza w historię ludzkości. A to jest rzeczywistość dotąd nieznana żadnemu ludowi. To będzie się wiązało z reakcją faraona, który wejdzie na drogę wojny z tym "nowym" Bogiem Hebrajczyków. To jednak inna nieco już sprawa.

Tak więc peel z wiersza wysuwa przeciw jakiemuś niedookreślonemu bogu zestaw oskarżeń o zło, które dotyka świat. Powiedziałbym nawet, że to są jakby "standardowe" oskarżenia artykułowane przeciw Bogu. Bo kogo oskarżyć o coś, czego się nie rozumie? Bóg rozumie, więc Jego należy oskarżać o zaistenienie zła lub brak interwencji powstrzymującej je.

No, i tu pojawia się mimochodem ogromny temat tzw. tajemnicy zła w świecie. Skąd ono się wzięło? Dlaczego? Po co? Jaki jest stosunek Boga/boga/bóstw do zła? Jakie zło niesie skutki dla świata i człowieka? itp.itd. Sprawa oczywiście nie jest prosta, bo wykracza poza zdolności logicznego myślenia człowieka. Nie jesteśmy w stanie rozumem objąć tej rzeczywistości w pełni. I teraz każda przestrzeń wiary w jakieś tam bóstwo będzie próbowała odpowiedzieć na postawione zagadnienie. Oczywiście judaizm oraz chrześcijaństwo także to czynią. Ja nie będę się tutaj wdawał w ten temat szczegółowo, bo on jest zbyt obszerny jak na wypowiedź na portalu w małym okienku. Natomiast tylko zaznaczę możliwy trop poszukiwań w prywatnych rozważaniach. A mianowicie powrócę myślą do Mojżesza i faraona. Podczas rozmowy Boga JHWH z Mojżeszem, która zaczyna się w 3 rozdziale Księgi Wyjścia, Bóg posyła Mojżesza, żeby poszedł do Egiptu, do faraona i poprosił go, żeby ten zezwolił Hebrajczykom wyjść na pustynię w celu złożenia ofiary ich Bogu. No, i tu zaczyna się cały motyw, bowiem faraon był uważany za pośrednika między bogami a ludźmi. Jak więc Hebrajczycy mogli pójść do jakiegoś boga, który był nieznany faraonowi...? Wybacz ten skrót, ale trudno tu wszystko teraz wypisać. Natomiast w całej tej scenie okaże się, że faraon wejdzie z Bogiem JHWH na drogę wojny. Reakcja faraona na objawienie się Boga JHWH będzie kluczową dla całej sprawy wybawienia Hebrajczyków. Póki co, Mojżesz prosi faraona o trzy dni wolnego od pracy, żeby Hebrajczycy mogli złożyć ofiarę swojemu Bogu. Natomiast ciekawe jest to, że podczas rozmowy JHWH z Mojżeszem, Bóg wskazuje mu właśnie na sedno tajemnicy zła w świecie. Bóg mówi Mojżeszowi, co się wydarzy. A mówi tak:

"Pan rzekł do Mojżesza: Gdy będziesz zbliżał się do Egiptu, pamiętaj o władzy czynienia wszelkich cudów, jaką ci dałem do ręki, i okaż ją przed faraonem. Ja zaś uczynię upartym jego serce, że nie zechce zezwolić na wyjście ludu." (Wj 4,21)

Co to znaczy, że "ja uczynię upartym jego [faraona] serce"? Czy Bóg specjalnie zamknie sprawi, że faraon nie będzie przychylny Hebrajczykom? Otóż nie! Uczynienie serca upartym związane jest ze znakami i cudami, które przed faraonem miał wykonać Mojżesz. A więc sprawa wygląda tak, że im bardziej JHWH będzie ujawniał się przed światem, im bardziej będzie się objawiał, tym bardziej będzie rosła agresja zła. Po prostu Zły i zło, które tutaj usposobione są w faraonie, nie potrafią znieść wielkości i Chwały Boga, a przez to reagują w jedyny znany sobie sposób, a więc przez uderzenie w Boże stworzenie. Bogu bowiem zło nie może zaszkodzić. Dlatego uderza ono z agresją w ludzi oraz wszelkie stworzenie. I tu, jak sądzę, należałoby szukać odpowiedzi na zagadnienia związane z obecnością zła w świecie. Pozostawię milczeniem póki co sprawę tego, czy i w jaki sposób zło może uderzać w świętych, w Lud Boży, w wierzących w Chrystusa, w których mieszka Święty Boży Duch. To jest bowiem kolejny ogromny temat.

A wracając do wiersza, to nieco właśnie zahaczyłem o trzecią jego strofę, a więc o ten zarzut nie brania przez Boga na siebie ciężaru odpowiedzialności w związku z cierpieniem, jakie zadaje zło w świecie. Odpowiedzi boga z wiersza nie uraczymy. Natomiast odpowiedź na takie zagadnienie dana przez Boga chrześcijan jest miażdżąca (!) On bowiem sprawę załatwia nie od strony objawów, ale od strony źródła. Wkracza więc w serce człowieka. Poprzez wiarę Bóg zamieszkuje serce człowieka i czyni go odtąd zupełnie czystym. To już ta tematyka szeroka, przy której należałoby sięgnąć do 1 listu św. Jana. Zostawię to tylko w ogólnym stwierdzeniu, że JHWH przez ofiarę Chrystusa uczynił serca ludzkie zdolnymi na przyjęcie Świętego Bożego Ducha. Zło zostało wyrzucone precz! (por. J 12,31).

Ostatnia strofa Twojego wiersza mogłaby rozbudzić kolejną refleksję na temat tego, czym jest "świat". Oczywiście kręcę się po "swoim" podwórku, więc mam na myśli ujęcie biblijne tematu. Nie da się jednak wszystkiego tutaj na portalu pod jednym wierszykiem. Do tego zresztą potrzeba dialogu, w którym pojawiają się różne spojrzenia, a nie tylko jeden, bo to rozszerza optykę. Tym się właśnie rożni polemika grecka od żydowskich starotestamentowych praktyk mędrców, którzy w bramach miast lub w krużgankach Świątyni Jerozolimskiej rozważali Słowo Boże. Ci pierwsi toczyli bój o to, czyje zdanie zdominuje drugiego. A ci drudzy prowadzili bardzo często rozemocjonowane rozmowy, których jednak celem nie było uwypuklenie zdania konkretnego człowieka, ale zbliżenie się do głębi Słowa Bożego. A różnica jest zasadnicza.

Sam widzisz, że wiele tu, a to i tak nic, bo tylko jakieś marne wypunktowanie kilku tematów. Przy niektórych Twoich wierszach to trzeba by konferencje wygłosić lub cały panel konferencyjny rozpisać. Natomiast warto samemu podejmować przeróżne rozważania i poszukiwać odpowiedzi na nawet najtrudniejsze pytania. Siebie bardziej zachęcam, niż Ciebie, bo Ty, co widać po wierszach, czynisz to.

Pozdrawiam Cię. Hej ho!

Witam,

poczciwość mieści się tutaj (w tych wersach) na wyznaniach?

Rozstrzyganie w obszarze win jest zawsze dyskusyjne...

Samo pojecie wiary jest tak obszerne i pojemne, że nie daje szans na 'zdrową' dyskusję.

Z interpretacją nie jest łatwiej.


PS W ułamku sekundy zmieniłeś rodzaj publikowanego tekstu...

Pozdrawiam i życzę udanego zakończenia tygodnia.

Tytuł uzasadniony przekazem. Uciekło "o" z "było" w siódmym wersie. Pozdrawiam:)

Wierzę w Boga, Bogu i Maryi.
Ale gdy zmarła moja Siostra to mówiłam - dlaczego, to niesprawiedliwe.
Wiesz, wiara nie czyni od razu wyjątkowym człowiekiem, dobrym.
Niewiara też nie czyni.
Po prostu może wystarczy być uczciwym człowiekiem- to wystarczy.

A może to "matka natura" jest wszystkiemu winna? :)
W procesie ewolucji człowiek nabył różne cechy i niestety dominują te gorsze :(
W każdym bądź razie zawsze to lepiej zrzucić odpowiedzialność na kogokolwiek czy cokolwiek, bo człowiek to tylko zbiór atomów, a wodę potrafi lać lepiej od Niagary ;)
Pozdrawiam Kornelu z uznaniem dla wiersza.
Jakby się tak bliżej przyjrzeć świat pełen jest "poczciwych ludzi", a każdy tłumaczy go sobie jak umie...
A rezultaty każdy widzi. Po swojemu :)

Najpierw była sama wolna wola, potem przykazania, żeby były ograniczenia, wskazówki, a potem jeszcze Jezus, który przekazał, że najważniejsza jest miłość, ale efekt był mizerny. W świecie drapieżników może tak być musi.
Pozdrawiam.

To nie Bóg uczynił, a człowiek człowiekowi.. By ć może nawet wierzący, a być może ateista..

A może w tym jest pies pogrzebany, że my ludzie lubimy mieć kogoś na kogo zrzucimy ciężar nieprawości. wynaturzeń jakie bywają w świecie w którym żyjemy. Inni znajdują ukojenie w modlitwie i u Boga szukają pocieszenia i ratunku.
Użyłam słowa wynaturzenie na opisane przez Ciebie zbrodnie i myślę, że to jest dobre słowo ukazujące gdzie szukać stwórcy. W naturze i wszelkie działania przeciw naturze, przeciw człowiekowi czy innym stworzeniom na świecie to właśnie wynaturzenie.

A wierzący powiedzą że człowiek ma wolną wolę i stąd to wszystko zło.

Ironiczna refleksja nad wiarą i religią, a także nad odpowiedzialnością za zło na świecie...
Bardzo ciekawie przedstawiony punkt widzenia ateisty...
Pozdrawiam serdecznie Kornelu