X
Samotność
rymowany
2021-08-31 12:50
Jeden z moich starych wierszy, jeszcze z czasów liceum, kiedy dopiero zaczynałem tworzyć jako Aleksander Bułka. Z jednaj strony - zdecydowaną większość tekstów z tamtego okresu uważam za beznadziejną i zrobioną na siłę, dlatego odesłałem je w niebyt. Z drugiej - jest to jeden z niewielu tworów, który moim zdaniem był nieco lepszy niż reszta, dlatego go zachowałem.
Samotność jest wtedy, kiedy leżysz związany
na pokładzie okrętu, który właśnie tonie.
Wiesz o śmierci wszystkich, o kapitana zgonie,
że przez nikogo nie będziesz uratowany.
Strach wbija ci się w mózg i ciałem twoim rzuca,
szum zgniłej, zimnej wody zagłusza twe łkanie.
Na koniec stwierdzasz że jedynym rozwiązaniem
jest wciągnięcie tej brudnej wody przez nos w płuca.
Porzuć wszelką nadzieję. Nikt ci nie pomoże.
Jesteś sam, bezradny pod pustym, niemym niebem.
Twa dusza, twa psychika rozdziera się na pół.
Ten świat to piekło, z bólu nieskończonym morzem.
Nikogo nie obchodzisz. Nikt nie dba o ciebie.
Samotnie lecisz w ciemność i sam opadasz w dół.
na pokładzie okrętu, który właśnie tonie.
Wiesz o śmierci wszystkich, o kapitana zgonie,
że przez nikogo nie będziesz uratowany.
Strach wbija ci się w mózg i ciałem twoim rzuca,
szum zgniłej, zimnej wody zagłusza twe łkanie.
Na koniec stwierdzasz że jedynym rozwiązaniem
jest wciągnięcie tej brudnej wody przez nos w płuca.
Porzuć wszelką nadzieję. Nikt ci nie pomoże.
Jesteś sam, bezradny pod pustym, niemym niebem.
Twa dusza, twa psychika rozdziera się na pół.
Ten świat to piekło, z bólu nieskończonym morzem.
Nikogo nie obchodzisz. Nikt nie dba o ciebie.
Samotnie lecisz w ciemność i sam opadasz w dół.
