Bardzo lubię takie pisać...
Dziękuję i pozdrawiam :)

Wiersz, to emocjonalna medytacja nad tym, co w człowieku trwałe, mimo przemijania, czyli miłość i słowa, które wyrażają nasze najgłębsze uczucia. Utwór mówi o potędze więzi, która nie znika, nawet gdy milkną głosy i ustaje życie. To opowieść o nieśmiertelności emocji i śladach, jakie zostawiamy w materialnym oraz duchowym, otaczającym nas świecie.
Otwarty jestem na wszelkie sugestie i uwagi poprzez kompromisy, mogę zaakceptować oraz poprawić słowa tekstu… ale ostatni wers:
„w niebie / w ziemi / w krwi / zostaniemy my!”
to deklaracja wiecznego trwania, nie jako jednostki, ale jako zjednoczona para, jako uczucie, jako wspólnota. Człowiek staje się częścią świata: nieba (duchowość), ziemi (materia), krwi (życie, pokolenia). Zanim cokolwiek miałbym zmienić muszę się jeszcze głębiej zastanowić, jak to w życiu bywa…
Dziękuję za sugestie i miłego dnia życzę :)