ja bez wiosny żyć nie mogę
choćby zima mnie okryła
całą wiarą strefy modrej

memu sercu wiosna miła

bo ptakami wiąże włosy
i zielenią wdzięcznie kusi
więc jej nie mam nigdy dosyć

i szarzeję kiedy muszę
zimie oddać strofy nagie
a soplami dźwięczyć serce

szukam wtedy wiosny w szafie
i okrywam się w snów czerwień

potem na dywanie łąki
pachnę karmelową mową
i odkrywam w sobie piękno

mimo zimy której srogość
bieli się płatkami ciszy
opadając na brzuch ziemi

ja bez wiosny jestem niczym

mała kropka wśród zieleni
co przysiadła pod opłatkiem
wspomnień wonnych jak smak wiśni
i próbuje prześnić czas ten

w płaszczu zimy której myśli
wkładam w garnek pełen cukru
i na ogniu magii warzę
rozpuszczając pomalutku
wers za wersem wersem maję

.

lubię kolorowe szkiełka
i brzęk monet posrebrzanych
kiedy świtem słońca mgiełka
puka w okno rozespane

w tęczę snów ponocnych wtulam
wszystkie lęki spod poduszki
kolorowe szkiełka wrzucam
do brzęczącej srebrem puszki

spuszczam nogi na podłogę
i rysuję piętą serce
jestem szklanym rannym bogiem
i zachłannie pragnę więcej

tego co się w snach nie mieści
a wciąż kusi jak narkotyk
kolorami lotnych wieści
srebrzy słońca ciepły gotyk


.