Skąd mogłeś wiedzieć, że to będzie ostatni raz?
Ostatnia prośba, ostatni dotyk.
Byłeś pewny, że masz czas –
przecież zawsze jest jutro.
Zawsze jeszcze można wrócić,
dokończyć rozmowę,
naprawić milczenie.

Tak myślałeś.

Za bardzo patrzyłeś w to, co przed tobą,
żeby zobaczyć to, co już miało odejść.

Trzęsącą się ręką
dotknęła Twojego policzka.
– Usiądź ze mną chwileczkę
powiedziała cicho.
– Nie teraz. Jak wrócę. Spieszę się bardzo –
odpowiedziałeś.

Pocałowałeś ją szybko w czoło i wyszedłeś.
Jeszcze przez chwilę
stałeś w korytarzu, z dłonią na klamce,
jakby coś cię tam trzymało.

Może jej spojrzenie.
Może cień słów,
których już nie zdążyła wypowiedzieć.
Gdybyś tylko wiedział…
Przecież to nie było takie pilne!

Czujesz jeszcze jej ciepłą dłoń na swojej twarzy.
Wtedy nie zawróciłeś.
Dziś zrobiłbyś to bez wahania.
Ale dziś – już jej nie usłyszysz.

W pokoju pusto,
choć wszystko jest.

Szal zawieszony na oparciu fotela.
Książka otwarta na stronie, której już nie przeczyta.
Filiżanka z herbatą, której łyk był ostatnim.

Jak kruche są te chwile,
których się nie zauważa –
dopóki nie odejdą
razem z człowiekiem.

Klękasz przy jej łóżku,
tak jak wtedy, gdy byłeś mały
i udawałeś, że niczego się nie boisz.

Dłoń, którą trzymasz w myślach, już zgasła.
Ale pamięć o niej
palić się będzie długo.

– Przepraszam, mamo –
wyszeptałeś.
– Spóźniłem się.

Chciałbyś wierzyć,
że gdzieś tam to usłyszy.

Może tam, gdzie teraz jest,
nie ma już pośpiechu.

Nie ma „później”
ani „za chwilę”.

Jest tylko spokój,
który niczego już nie potrzebuje.

I może właśnie tam,
w tej ciszy,
słowa Twoje naprawdę do niej dotarły.

Bo miłość –
nawet ta spóźniona –
znajduje drogę.

A serce matki,
choć ucichło,
pamięta wszystko.