Twoje Wiersze - Mistrz bez Małgorzaty (I)

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

1 raz

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Kornel Passer

2020-10-13

W powieści nad labiryntem zdarzeń unosi się jeszcze większy labirynt emocji. Po latach od lektury tak to mi się układa. Bez poczucia Tajemnicy nasze życie kurczy się do wykonywania czynności. Twoja wizja podnosi mnie do tego koniecznego poziomu odczuwania Tajemnicy, by przetrwać.

naskraju*^(*)

2020-10-13

Witaj Kornelu
Świat się kurczy, a nas coraz więcej. Nie znamy jutra i nigdy go nie poznamy. Wizje spisane i te wypowiedziane w trwodze są nic nie warte. Tajemnice są w naszym umyśle i czynach. Mózg jest najbardziej wyspecjalizowanym logistykiem. Tylko dlaczego nie potrafimy go słuchać.
Pozdrawiam

BardzoBardzo

2020-10-12

głód i umieranie...
Takie apokaliptyczne wizje na dobre zagoszczą w mojej głowie w teczce opisanej twoim nickiem
prawie każdy wiersz twojego autorstwa to takie ostre "postapo" że aż się normalnie potykam o rozrzucone czaszki i piszczele tudzież klatki żebrowe.
a tu dziś głód i umieranie ale nie taki zwykły głód razem z nadejściem głodu umiera w nas coś jeszcze, mistrz traci Małgorzatę tak na dobre ona ucieka przed głodem a on zostaje sam by umrzeć ale z głodu nie fizycznego lecz emocjonalnego ale najpierw zje sam siebie

BardzoBardzo

2020-10-13

To co one robią poza zjadaniem ogona i czyj to ogon?

naskraju*^(*)

2020-10-13

To się bardzo mylisz mój drogi :))

BardzoBardzo

2020-10-13

myślałem że żmije plują jadem...

naskraju*^(*)

2020-10-13

Dziewczę wcale nie jest taka nieszczęśliwa u boku Mistrza. Szukała po prostu miłości. Czy ja otrzyma? W następnej części wciąż pragnie.
A tak, masz rację my kobiety jesteśmy jak żmije, zjadamy ogony :)). Miłego wieczoru

BardzoBardzo

2020-10-13

Ale Ty jesteś okrutna zła i podła jak to tak biedne dziewczę na pastwę takiego sadysty... a fuj brzydko nieładnie.
Nawet gdy to zmyślone dziewczę i nieprawdziwy mistrz
co do Uroborusa to wszyscy trochę tacy jesteśmy, wszyscy się ciągle samo-zjadamy. Tak powolutku i prędzej nas śmierć ubiegnie niż skończymy ucztę

naskraju*^(*)

2020-10-13

Witaj o poranku
Świat w końcu był wczoraj, jest dzisiaj? Chociaż tylko chwilę dzisiaj, bo już po jest wczoraj. Jutra nie znamy, bo go nie ma. Sami rysujemy wizję tego co będzie. Nie! nie rysujemy, tworzymy ten stan poprzez nasze dokonania. Czy Mistrz traci kobietę? On tylko się nią bawi. Odbierze, to wszystko co jej dał.
Ciekawa twoja koncepcja samo zjedzenia się Mistrza... Uroboros
Pozdrawiam ciepło

TakiTamKtoś

2020-10-12

Bardzo emocjonalnie odebrałem ten wiersz... bo mam bardzo emocjonalny stosunek do tej powieści Bulhakowa. Wracam do niej co jakiś czas i za każdym razem jest to powrót pozorny, bo każde z nią spotkanie pierwsze, czyli nie de facto nie wyczerpuje znamion powrotu😅

"Małgorzata dwudziuestego pierwszego wieku..."

Po niej przyjdą następne i daję sobie pazury obciąć, ze ta bulhakowska również nie była pierwsza...

Miłość, tęsknota - beznadzieja miłości i obłęd tęsknot. Nasze lęki, fobie - nasz głód, nasze pragnienie... cała nasza malość , groteskowosc... nasza marność. I pierwotna potrzeba wiary w jakikolwiek sens, jakąkolwiek świętość...

Cudownie to oddalas.

TakiTamKtoś

2020-10-12

Zawsze obawiam się podobnych ekranizacji... Przedstawień teatralnych było chyba już sporo. Widziałem jedno. I brawa dla reżysera, ogromne brawa dla aktorów - ale to był pierwszy i ostatni raz. Zdecydowanie wolę, żeby Woland i reszta ekipy zostali w mojej wyobraźni jednak 🙂

naskraju*^(*)

2020-10-12

Bardzo dziękuję za emocje i miłość do Bulhakowa... też powracam często i na nowo odkrywam. Gdzieś czytałam, że kręcą film na kanwie powieści.
Dziekuję i pozdrawiam