To prawda, że powinno się poszukać kontakstu w wierszu amerykańskiego poety. Ale powiem dość szczerze, ze samo czytanie tak elenacko skrojonego tekstu, to juź sama przyjemność.

Nie znam wiersza wyżej wymienionego, ale mam wyobraźnię i z niej korzystam, czytając Twoje strofy. Nie padłam z wrażenia, ale też nie powiem, by coś było nie tak ;)

Zdaje się, że tak jest z życiem, jak z tym wierszem Twoim, że doskonale rozumie go tylko autor – tu Ty, a tam Bóg. Reszta nie rozumie zbyt dużo, a wielu z nich wcale, bo zbyt wąska jest nasza tu perspektywa. Przydałoby się objawienie, np. dołączony wiersz Whitmana. Trochę by poszerzył spojrzenie, a przez to poznanie, a i tak nie wszystko zostałoby podane na tacy jako oczywiste. Na tym bowiem polega poezja.

Trudno jest komentować ten wiersz nie znając Whitmana. Natomiast można (dla odważnych) próbować objąć myślą jakiś rys charakterystyczny dla poety Kornela, i przez niego spojrzeć na wierszyk powyżej. Harmonia i ład... Beznadzieja i zdziwienie... Wiele zaczyna wyjaśniać się "po", "po czasie", gdy zna się szerszy kontekst wydarzeń. I z tego właśnie spojrzenia refleksyjnego, swoistej retrospekcji, można zauważyć, że to, co wyglądało jak chaos, w rzeczywistości było i jest nadal ładem. To jakby taka myśl mądra, że chcąc poznać prawdę, należy najpierw wejść do wody i zmoczyć się, bo dopiero na przeciwległym brzegu poznać będzie ją można. A wówczas możliwe też będzie stwierdzenie sensu, określenie ładu i harmonii. Potrzeba wytrwałości, cierpliwości i pokory.

Tak to sobie rozkminiam, choć przyznam szczerze, że nie dałeś tym wierszem prostego zadania.

Pozdrawiam Cię. Hej ho! 😊🙋🏻‍♂️