mój niezawisły stan posiadania
rzeczy tak kruchych jak ludzkie szczęście
jest zegarmistrzem który się kłania
i obiecuje że zawsze będzie

doradcą ciszy w muzycznej toni
kiedy zasypia w okół świat cały
a kuse myśli bezmyślność gonią
i obiecują słodkie migdały

taka się czuję nienasycona
tą ciszą co się w rytmie wybija
wpada mięciuchno w moje ramiona
i obiecuje że każda chwila

będzie słodyczą . choć czasem twardą
zagryzać będę powyższe słowa
kruche jak szczęście bycia ponad to
czego mi przyszło w życiu żałować


- epilog -

nie mów mi proszę nic czego nie wiem
w nieświadomości pragnę pomieszkać
zapomnieć ciebie . zapomnieć siebie
wszystko co było i całą resztę

tego co stało się częścią życia
niczym różaniec wciąż odmawianą
pozwól zapomnieć mi właśnie dzisiaj
na progu ciszy bezpiecznie stanąć

nie mów nic proszę zamknij powieki
stwórz nas od nowa nim się myśl przemknie
że chociaż świat jest taki daleki
to nic bez ciebie i nic beze mnie

bo we mnie rośnie potrzeba bycia
gdzieś poza wszystkim co zda się zbędne
więc nic mi nie mów . nie mów nic dzisiaj

zamknijmy rozdział w najczystszym pięknie

.