jestem wiedźmą tak okrutną
jak błękitnej gwiazdy drżenie
w chwili kiedy noc się kończy
i zaczyna świt . daremnie

pobudzony do tworzenia
wersów rozliczanych z życia
w którym niespodziana ciemność
nie pozwala wyjść z ukrycia

a ja wieszczę i z gwiazd wróżę
rzucam w błękit pasma wiosny
choć żem wiedźmą . to w naturze
mam element bardzo prosty
zagmatwany w uczuć gwarze
w kotle się niezmiennie warzy

rzucam czary wciąż inaczej
stopą badam gęstość trawy

jestem wiedźmą w trójkolorze
czerwień . błękit i biel czysta
jak przystało na cud tworzeń
w których spala się snów iskra

złap ją proszę choć na chwilę
w niej się Miłość wciąż kulbaczy

ja ci z dłoni moc wywróżę
i pomogę byś inaczej
spojrzał na mnie kiedy lecę
tam gdzie żyją niespodziane
słów zaklęcia w prostym wierszu
który zrodził się nad ranem

i wpadł w błękit bez pardonu
bo to wiedźmy święte prawo
gdy zaprasza cię do domu
w którym wróżby są zabawą

.

niewiele mi już zostało
skarg i zażaleń niewiele
a przecież ciągle mi mało
tego co tłamsi się we mnie

i ciągle pragnie przed siebie
wybiec jak słońce w poranek
gdy ziemia kręci się niebem
a we mnie rodzi się zamęt

czy wszystko już mnie spotkało
a jeśli . to spotka jeszcze?

bo choć niewiele zostało
to ja się skarżę i wrzeszczę
na całe gardło wszechświata
i tego co w jednej dłoni
że nieskończoną mam datę
i życiem będę jej bronić

dopóki się nie poskarżę
na amen albo na nigdy
i zamknę natrętne żale
w pudełku z polnej brzeziny




. fantasmagorie .