Jest takie niezapomnienie, gdzie mieszają się wszystkie zmysły. Takie miejsce, gdzie pomiędzy domami, na polach, na wzgórzach i łąkach pośród skał, na polanach, w rozpadlinach i na otwartym wybuchały nagle białoróżowe kuleczki. Świty robiły się niewinne, a dnie odurzające wonią. Miejsca, gdzie stare, zgrzybiałe drzewa, zapomnianych już szarych renet i grochówek, rajskich dziczek i samosiejek pokrywały niebo czarnymi błyskawicami gałęzi... Zanim jeszcze wypuściły pierwsze liście, a już rozpękały się w tych kwiatach. Nazajutrz, kiedy pierwsze płatki zaczęły opadać to, u każdego drzewa, jak cień, jak wykipiałe mleko, rozlewały się białe łaty. Kładły się na rozbudzonej ziemi białą zadymką i różową zaspą.

Z daleka, z daleka, z daleka widać było, jak skośnie i uparcie, jak biało i księżycowo sypią się te płatki niczym medaliki, niczym skroplone powietrze.

wiosenne sady
niesforny wietrzyk strąca
z drzew papiloty