W wirze wspomnień
Istota Ludzka.
Spogląda w przeszłość,
nie czując czasu.
Dla przyszłości
pokrywając złotem,
siwe włosy tęsknoty.
Istota ludzka
zagubiona w przestrzeni.
Zagubiona w kręgu przedmiotów,
dla Niej samej nie znanych.
W sztywnej ramie
ustalonego postępowania
zapomina o chwili,
chwili już nie dzisiejszej.
Istota ludzka, postać
stworzona do śmiechu,
lecz bez radości
na spękanych ustach.
Właśnie spogląda, patrzy
lecz nie widzi tego cudu,
cudu, który umyka.
Delikatnie błądząc
w koronie starego drzewa.
Przenikając cieniem
granatowych obłoków.
W wirze wspomnień,
Istota ludzka,
nie można jej zawołać,
choć głos tego cudu,
wyraźnie zawodzi.
Nie jak muzyka
przebrzmiałego gromu,
nie jak zapowiedź
żałobnego dzwonu.
Lecz niesionej melodii,
szeptanej słowem
narodzin.
Trzepotem skrzydeł
ptasiego korowodu.
Istota ludzka
chciałaby mieć jeszcze
chwilę, by jeszcze
była chwila tego cudu.
Istota ludzka
dziś dumna z tego cudu
w sztywnej ramie
dzieła swego życia –
Autoportret Nieznany. . .