To ja Ci tylko szepnę, że wcale o optymistycznych sprawach pisać nie trzeba, ale pewnie to wiesz. Gdy zaczynałam przygodę z poezją, dostawałam niejednokrotnie uwagi od osób, które miały okazję czytać mnie jako pierwsze, że moje wiersze są zbyt smutne i że mogłabym pisać weselsze utwory. Przyznam się, że początkowo gdzieś to mnie tam dotknęło, bo przejmuję się takimi rzeczami, ale gdy spróbowałam napisać coś "optymistycznego", nie miało to dla mnie sensu. Zostałam więc wiernie przy tym, co dyktuje mi serce, a nie usta dookoła. I dzięki za docenienie muzyki, też lubię! Miłego dnia życzę!

Wiem jak to jest, nawet odwarze się ( a co tam !) że odnajduję się w tym poczuciu melancholii, które prześlizguje się w twojej twórczości. Dla mnie też przyjmuje ona rolę patronki podczas praktycznie każdego opadu atmosferycznego, albo ruchu w przyrodzie i poza nią.
Heh no cóż, jestem tu nowy, nie mam za wiele ,a jako że nie bardzo potrafię pisać o rzeczach w optymistycznym świetle, to tylko czasem wrzucę coś od siebie by zanadto nie zmienić atmosfery strony z zielonkawej w bazaltową. Ale i tak mi strasznie miło że jesteś na bieżąco ;D to motywuje
a i tak na koniec, świetna muzyka, Skinshape zawsze w cenie. ;)

Dobrze odczytałeś przytoczony fragment. Cóż, nie będę ukrywać, że nostalgia i melancholia są ze mną nawet kiedy piszę o pięknie, to są nieodłączne elementy mojej osoby, dlatego też przelewają się te przygnębiające emocje w mojej twórczości. Zdradzę, że nie jestem tutaj podmiotem lirycznym, ale! ten wiersz jest mi szczególnie bliski i trafia w punkty, które poniekąd mają coś wspólnego z sytuacją zawartą w treści. Fajnie, że odświeżasz moje starocie jeżeli chodzi o wiersze. Odwdzięczyłam się, ale czytam Cię na bieżąco.

Dziękuję za poświęcenie czasu na kilkukrotne przeczytanie, schlebia mi to! Hm, jaki kwiat pasuje do mnie? Właściwie odpowiedź ukryta jest trochę w moim nicku - są to konwalie. Może sam spróbujesz stwierdzić, dlaczego akurat te kwiaty?
Pozdrawiam również!

Lubię kiedy da się z jednego wiersza tyle "wyciągnąć". Nostalgia sama w sobie, jako definicja, odnosi się i do tęsknoty za ludźmi, którzy tak jak w Twoim komentarzu, byli naprawdę, ale zniknęli. Myślę, że i dla mnie, dla autora, ten wiersz ma wiele różnych wydźwięków i to właśnie w nim lubię. Dziękuję za komentarz, Kornel!

Tak też może być! Ileż to razy człowiek gubi się sam w swoich wyobrażeniach. A kiedy marzy zbyt mocno o czymś nierealnym to wybiera tylko jedną drogę... (odniesienie do wiersza).
Dziękuję za poświęconą chwilę, Lidio, bardzo mi miło.

Oczywiście! Za każdym razem, gdy widzę nową interpretację, staram się dostrzec ją sama w swoich wersach, ale nie potrafię jednak wyzbyć się całkowicie z głowy nurtu, który kierował mną podczas pisania, a zazwyczaj jednak inspiruję się sprawami, z którymi miałam bezpośredni kontakt (chociaż nie zawsze).

Być może dałaś się przekonać do mojego punktu widzenia :) mam nadzieję że widzisz także nadal także swoje przesłanki :)
Tak poezja jest cudem samym w sobie. Dzięki niej poznałem piękno naszego języka :)

Tak, masz rację, gdy czytam ponownie swój wiersz to również mam podobne odczucia do Twoich, mimo że kierował mną zupełnie inny "temat" podczas pisania. Ach ta poezja...

Jak już mówiłem alzheimer nie jest jedynym schorzeniem które powoduje takie "osuwanie człowieka w niebyt". weźmy na przykład zwykłą demencję starczą gdy zaczyna działać na umysł człowiek po woli przestaje być... Z opowieści rodzinnych wiem że jedna z moich prababek tak właśnie miała po woli gasła tak po prostu. To dziwne że czasem pod koniec życia tak jesteśmy "po woli wyłączani".
Powiem szczerze że nie wiem dlaczego pomyślałem o takim właśnie człowieku. mimo że miałem tez wrażenie że chodzi o takiego człowieka który sam "ucieka" od najbliższych.
to chyba przez fragment:
"...Nie mogłeś nas kochać;
nie wiedziałeś,
że cię nie ma...."
i jak tak czytam kolejny raz twój wiersz to autentycznie sporo jest takich fragmentów przez które się utwierdzam w przekonaniu że to to takiej osobie cierpiącej na takie "powolne wyłączanie".

Uwierz mi napisać prosty wiersz odnoszący się do tematu wiersza komentowanego to świetny trening no i wymaga trochę wysilenia mózgownicy ale daje sporo satysfakcji gdy autor jest mile zaskoczony

Twoje odniesienie do alzheimer'a jest dla mnie niespodzianką, ale pozytywną, bo to pokazuje kolejną ścieżkę, którą po przeczytaniu mojego wiersza można podążyć. Na szczęście w mojej rodzinie, ani wśród ludzi, którzy towarzyszą mi w codziennych zmaganiach nie ma nikogo, kto choruje na tę przypadłość, więc mogę jedynie domyślać się jak ciężkie to brzemię do noszenia dla chorego, i dla ludzi mu najbliższych.

Ja zawsze bardzo chętnie przytulam Twoje wierszowane komentarze! To mi pokazuje też zaangażowanie z Twojej strony; to nie tak hop siup napisać komentarz wierszem, żeby się zrymowało, ale żeby też zachowało sens wypowiedzi. Tobie jednak udaje się to bez problemu, a jeszcze przy okazji, jak sam napisałeś, ćwiczysz sobie warsztat, no same plusy. Naprawdę raduje mnie to.
Cieszę się, że sobie czasem pogawędzimy!

Co prawda nigdy nie dotknęło to nikogo z moich bliskich lecz gdy czytałem twój wiersz miałem wrażenie że piszesz o kimś cierpiącym na "altzcheimera"(nie wiem czy to się tak pisze). Gdy czytałem twój wiersz to miałem wrażenie że piszesz o kimś cierpiącym na takie schorzenie, lub inne po woli odsuwające go od świata. Są jednak ludzie którzy odsuwają się od świata i bez tego. Zdarza się że to z powodu traumy kiedyś przeżytej a zdarza się że są tak zmanipulowani przez kogoś ze swojego otoczenia. Mam taki przypadek w rodzinie(ale nie chcę o tym opowiadać).

Lubię komentować Cię wierszem z kilku powodów. Raz że ćwiczę warsztat, dwa że chcę ubarwić rozmowę z Tobą jako autorem. Trzy że piękny wiersz wymaga ciekawego komentarza :)

Czasem ktoś odejść musi, albo nie wie, że odszedł. W efekcie takie nieporozumienia albo przymusy rożnie się kończą, np tak jak u p. lirycznego. Bardzo ładny komentarz swoją drogą!

Fajnie - ja Ci powiem, że lubię Cię tak wgniatać słowami i wersami, bo czuję, że wiersz mniej lub bardziej po prostu udał się, przynajmniej w Twoim odczuciu, a to zawsze miód na moje serce.
Pozdrawiam i dziękuję za Twoją opinię!