jestem ważką złotoustą
zwisam na gałęzi lata
i w jeziora patrząc lustro
wciąż podziwiam obraz świata

co nad wodą łąkę ścieli
z kwiatów wonnych i kąkoli
pozwalając się weselić
mimo smutków poswawolić

i niebieskim skrzydłom lecieć
ponad taflą ciemnej wody
tam gdzie słońce w oczy świeci
nieskończoną skrą urody

tej materii magii pióra
co pozwala rzeźbić strofy
gdy z jeziora się wynurza
król poetów czarnobrody

a ja kłaniam się mu nisko
czułkiem w czułek dźwięczę srebrnie
chcąc mu oddać prawie wszystko
oprócz złota które pięknie

na mych ustach cicho świeci
z latem chłonąc refleks wody
którym karmią się poeci
chciwi magii i urody

.

zwisam na snów pajęczynie
niczym ćma złapana w nocy
przez magika który płonie
wiarą w siłę swoich mocy

a ja walczę jak gladiator
siłą dłoni gaszę świecę
i niepomna piór zwątlonych
po spełnienie dalej lecę

pajęczyna niczym bungee
trzyma mnie nad snów przepaścią
tam gdzie demiurg chce do bandy
przyprzeć mnie i wziąć na własność

to co siedzi w mojej głowie
kiedy droczę się z księżycem
w górę biegnąc po posłowie
jak ćma w stronę świecy lecę

i niech nikt nie pyta po co
bo odpowiedź pod powieką
tajemniczą jest tęsknotą
i fantazją snów człowieczą


.