Мои глаза не забудут.

Zdawać by się mogło że to niebo płonie
lecz nie błyskawice to, nie huk po gromie.
Jako chmury kłębi się dym w oddali
i ziemia zadrżała pod mymi stopami.

Wtem świst tnie powietrze nad mą głową, bomba !
po chwili wybuch, potem następny... wojna ?!
Ruszyli wszyscy na pomoc gdzie dom płonie
lecz na nic heroizm kiedy nagie dłonie.

Спасите их ! Кричу, там Artem, Оксана!
Тихо, тихонько обнимает меня мама.
Они все мертвы! Джулия... пора бежать.
Поехали! прежде они начнут стрелять.

Przed oczyma mymi wciąż płomienie i strach
tęsknię za Artemem, Oksaną... tonę we łzach.
Cóż że miłość moja światu zawiniła ?
że radość naszą tak okrutnie zniszczyła ?

Budzi się w sercu coś czego nie znałam
rodzi się nienawiść, chęcią zemsty pałam.
Już tysiące zabitych jako i Artem
polegli już ci którzy byli mym światem.

Chciałam być lekarzem jak Oksana i Artem
a dziś rzucam koktaile jako granatem.
Bronię Charkowa, tu życie moje... mój kraj
miast leczyć ludzi...zabijam, Boże ! siłę daj.

Krew, rozpacz, modlitwa i łzy... wytchnieniem sny
płacz... nie ! to krzyk dzieci przez łzy, to nasze dni.
Jadą znów czołgi... idziemy naprzeciw, strach...
my żywą tarczą dlań, wnet zapłonie ich świat.

Nienawiść przesłania myśl... Artem ! Oksana !
Na oślep przed siebie... rzucam bomb płomienie.
Wystrzały, huk... dym w około... nagle ból
niosą mnie na swych rękach pośród świstu kul.

Тихо, тихонько обнимает меня мама.
Не оставляй меня! Как и себя.
-Тихо, тихонько всегда смелая мама
- уже ждут меня Артем и Оксана.

03-03-2022 r. Rubin.