Piękny wiersz jak zwykle. Śpiewaj nam długo! Ja nie mam na pewno "wiary w świata tego porządek", ale piękno Twoich wierszy sprawia , że przynajmniej, gdy je czytam ,to zapominam o tym.

Powiem Ci tak, bo właśnie przyszło mi do głowy, że kiedy już zakwitnie nowa edukacja, to powinny w niej się znaleźć wiersze Twoje i im podobne, przede wszystkim treścią. Miłość to stały, nieporuszony kierunek rozwoju człowieka, to swoiste perpetuum mobile, które jeśli zdołasz uruchomić w sobie... Zobaczysz po prostu więcej... Ale o tym trzeba rozmawiać, uczyć/się widzieć światło nawet w tym, że "jestem okruszkiem modrego nieba
odpryskiem piekła w tle codzienności"
Słowem, kreatywność napędzana miłością jest naszą wewnętrzną stałą, która nas ze sobą łączy na poziomach niezależnych od tego konkretnego świata. Każdy ma tę możliwość w sobie. Dlaczego by w szkole nie uczyć Miłości, jako energii, którą można sobie zwizualizować, poczuć i użyć tak, by przyniosła realne skutki? (Proszę o odpowiedzi w oparciu o poezję duszy Tessy. ;)) Pozdrawiam