Zbyt mała rozdzielczość słowotwórcza

Ładnie odpisałaś bezsenność. Niech odpłynie... Pozdrawiam z podobaniem

Świetny wiersz, kłębowisko myśli i wspomnień które nie pozwalają zasnąć , by w końcu odpłynąć...miłego dnia:)

Piękny wiersz, zamyślilaś bezsennością, tak mi znaną... często sprowadzaną przez to, co boli i nie pozwala zapomnieć, Woda oczyszcza, opłukuje rany, uśmierza ból... Pozdrawiam i ślę ⭐🍁

Niesamowity obraz stworzyłaś tym wierszem.
Bardzo ładnie.

Bezsenność... trochę sami są przywołujemy, dręczącymi myślami, wspomnieniami zdarzeń, które i tak nie możemy zmienić, a one nakręcają czas "bezsnu". Ale, Tobie się udało!
Pozdrawiam serdecznie, Wiolu:))⭐

mam sposób na bezsenność i na mnie to działa ... chociaż bezsenność u mnie to rzadkie zjawisko ... wiersz bardzo ładny ... pozdrawiam serdeczne ...

w subtelny sposób opisujesz bezsenność
długie nieprzespane noce
inne są w mieście i inne na wiosce
Twój wiersz jest w sam raz
do poczytania gdy sen
niechce przyjść
pozdrawiam serdecznie 🦋

Bardzo podoba mi się ten proces "walki z bezsennością" poprzez wzbudzanie wspomnień, które w rezultacie niekoniecznie wywołają sen :)
Pozdrawiam :)

Zatapiając się w piękne wspomnienia, można odpłynąć :)
Pozdrawiam

Myślę, że każdy z nas doświadczył bezsenności i przeżywa ją na swój sposób. Twój sposób bardzo mi się podoba. Daje gwarancję "odpłynięcia" :)

Dziś mam tendencję do tłumaczenia treści wierszy na własny język. Nie inaczej jest z tym wierszem, który tłumaczę nie tylko na swój użytek ...
Sen nie przychodzi, a miasto nie daje spokoju, jego dźwięki mieszają się z blaskiem księżyca, który wkrada się przez zasłony, dotykając mnie łagodnie. Księżyc gładzi włosy, ramiona, tworzy na ścianach ciche fantazje, które każdej nocy grają ze mną w kalambury. Choć wiatr zerwał się gwałtownie, niosąc z sobą spokój wśród hałasu, sen wciąż nie nadchodzi.
Pamiętam twoje słowa – że nocą moje oczy lśnią jak jeziora, a włosy na poduszce wiją się jak rzeki, w których zanurzałeś się, szukając siebie. Teraz jestem wodą, wsiąkam w pościel, gaszę pragnienia i rozmywam wszystko, co mnie otacza – odpływam, przenikając przez to, co we mnie.
... i puenta, która z niego wypływa ...
Jakże często nasze myśli stają się rzeką, która cicho, nieuchronnie odpływa w noc.

Pięknie naszkicowany obraz bezsenności obezwładniającej człowieka zw nocnym towarzystwie księżyca. Ciekawie poprowadzony motyw wody, przenikający wszystko dookoła. Mający być może za zadanie obmyć rany samotności... To zanurzenie się w w odzie kusi poniekąd, choć może być zgubnym... To "odpływanie" interpretuję jako zanurzenie się w swoim świecie fantazji na tyle bezpiecznym, aby poddać się jemu bez reszty... Piękny wiersz! Pozdrawiam serdecznie :)

Bardzo wspaniały wiersz

Przepiękny wiersz i ta kończąca strofa, znakomita. Pozdrawiam serdecznie Wiolu. 6/5*