Prawie rozumiem wiersz poza kwestią związaną z tym o jakiego człowieka chodzi. Czy o fikcyjną postać czy o rzeczywistą...
Tak czy owak piórem zakręciłaś świetnie...
Pozdrowionka z podobaniem 🌟👍

Twój wiersz jest światłem samym w sobie. Widzimy jasność Jego postaci i dzięki Tobie nie przemija ono ale istnieje już od teraz w naszej pamięci i wyobraźni.
Podziwiam J.

Jak widać wiersz jest dedykowany komuś kto odszedł. Podświadomie czytając odbierałem melodyjność jego tekstu. Ale to Twoja umiejętność. Co bym zmienił. Pewnie nic a może wymowę ostatniego wersu tak by ta światło nie świeciło do środka wszystko pozostawiając w mroku a by właśnie ono ten mrok pokonywało ale to Twój wiersz i w sumie nic mi do kręcenia nosem. Pozdrawiam z uśmiechem:)))

Super upamiętnienie
(aż okulałem ;))) ...
)
Tajemnica jest tu klamrą....
Były próby tu jej rozwiązania ...
Moim zdaniem śp. Zbyszek zadbał po prostu o czystość lustra duszy (by) i Światłość Wiekuista mogła swobodnie się w niej przeglądać i widzieć Siebie w możliwie jak najmniej zniekształconej formie. Podobnie jak czasem puszczamy zajączki tam gdzie światło słoneczne dotrzeć po prostej linii nie może....
Zapewne i w Tamtym Plenerze zachowa się podobnie i puści nam jeszcze niejednego...
Przy tej okazji przypomniałaś mi krótkie opowiadanie czytane w dzieciństwie zawarte w zbiorze innych pod tym samym tytułem "Serce" {Amicis}
[ Jakoś obecnie nie mogę tego opowiadanka znaleźć. ]
Tam ludzie zżyli w ciemności i nie potrafili znaleźć wyjścia
Aż jeden wyrwał swoje [świecące] serce i zaczął iść ową rozświetloną drogą. Ludzie ruszyli za nim z tupetem. Przy okazji zadeptując go i rozdeptując owe świecące serce...

Może po prostu Bóg go przed tym zabezpieczył
Patrząc na dzisiejsze polityczne rozgrywki próbuje się takie serca rozdeptywać....

Pozdrawiam serdecznie

Często się zastanawiam, ile takich osób mijam na ulicy. Może dlatego Sokrates chodził po ulicach i zaczepiał przechodniów?
Śpieszmy się odkrywać światło

Nieść światło.
Do tego zostaliśmy powołani.
Szczęśliwi ,którzy je dają, szczęśliwi, którzy je spotkali.

Pozdrawiam serdecznie
Spokojnego dnia

"Wybrańcy bogów umierają młodo"

To prawda, są takie osoby, które niosą światło samą swoją obecnością. W kulturze Wschodu mówi się, że przychodzą na ziemię po to by wskazywać drogę i pomagać innym. Stare dusze, które są samym pięknem.
Pozdrawiam serdecznie.

Piękne wspomnienie i hołd pamięci. Piękne wykonanie.
Mieliście szczęście znać Zbyszka. Takie światło pozostaje na zawsze. Rozświetla i ogrzewa wspomnienia. Nie gaśnie...
Pozdrawiam serdecznie :-))

To piękna, łagodna elegia – nie o śmierci, tylko o świetle, które chodziło w ludzkiej postaci.
To nie jest bajka o człowieku. To świadectwo wdzięczności bez łez, w którym żałoba zamienia się w światło pamięci. Tu śmierć nic nie gasi, tylko ujawnia, co naprawdę świeciło.
Niektórych ludzi nie da się wspominać, bo oni wciąż świecą, tylko z innej strony rzeczywistości.
6/5

Na takich ludzi mówi się, że to anioły chodzą po ziemi:) pięknie upamiętniłaś:)

Wzruszający bardzo.
non omnis moriar.

Piękna dedykacją pozdrawiam serdecznie 😉

Początkowe strofy kreują postać, której prawdziwa natura ("tylko z światła") jest ukryta przed światem. Światło symbolizuje czystość, dobroć, duchowość i mądrość, które manifestują się w jego wyglądzie i sercu.
Wiersz podkreśla ogromne, "świetliste serce" bohatera, zdolne pomieścić i kochać "wielkie i małe życia sprawy". To metafora jego bezwarunkowej miłości i akceptacji wobec wszystkich ludzi, niezależnie od ich wad czy wyglądu ("piękny, brzydki czy kulawy").
Postać ma pozytywny wpływ na otoczenie. Jej obecność sprawia, że "cieplej i jaśniej było w świecie", co sugeruje, że jej dobroć, ciepło i wewnętrzne światło emanowały na innych, poprawiając ich nastrój i dodając otuchy.
Ostatnia strofa odnosi się do śmierci bohatera ("życia, co jak meteor – błysło"). Mimo że jego fizyczna postać zniknęła ("w ciemności pozostawia wszystko"), jego duchowe światło i wpływ na innych pozostają, będąc jego dziedzictwem. Wiersz kończy się refleksją nad ulotnością życia, ale i siłą pozostawianego śladu, symbolizowanego przez "utkanie z światła".
Wiersz jest poetyckim świadectwem pamięci o kimś, kto w subtelny sposób, swoją wewnętrzną dobrocią i światłem, uczynił świat lepszym miejscem.
Piękna, spokojna melodia i cała ta piosenka....

Dobrego dnia życzę
Pozdrawiam serdecznie 😀

Wspaniale upamiętniłaś Przyjaciela...Pozdrawiam serdecznie Kasiu<3