Dzień był zwykły i do innych podobny.
Pamiętam promyczek lśniący, pogodny.
Wielkie sprawy świata poza nami trwały,
Małe sobie znanym torem przepływały.

Promyk prószył światłem tak zalotnie,
Aż zbudził inny, śpiący tuż obok mnie.
Tata, a sen taki był, sen tata w głowie.
Ale jaki skarbie? Może Piotruś powie?

Było niebo i takie chmury, z tych chmur
Nagle smok wypłynął, pofrunął do góry.
A potem chmura już tak biała nie była,
Lecz głowa Michasia nagle się zjawiła.

I potem widziałem? Tak, czy się dowiem?
Chmurka po niebie sama sobie płynie, i
Tata! A tata sen powie? Synku, powiem.
A nawet napiszę, co niniejszym czynię:

Nad pustką błękitu piętrzyły się chmury.
Jakiś geniusz pędzlem wydzielił kontury.
Między nimi nici białym szronem tkane,
Rozwijały cicho ptaki srebrne, blaszane.

Nieboskłon, który się nikomu nie kłaniał
Rozpraszał chmury w krople i rozganiał.
Chmury w krople się zmieniając, znikały,
A kwiaty i spękane wargi ludzkie czekały.

Sam sobie czasem zadaję pytanie, jeśli
Kiedyś promyczek zabłyśnie na ścianie
I twój sen synku ja albo ktoś opowie, to
Czy zaśni ten sen nocą w swojej głowie?