Poprawione z biegu kosmetycznie (oczywiście jako propozycja) — Kami no ku:

Kwiecista śliwa
Zagęszczone powietrze
Przenika — Jasność

Zupełnie inaczej wygląda, ma bardziej doniosły charakter, bez drobinek.

Jak Tobie spasuje, to śmiało Alxie bierz.

Zostaw obie wersje widoczne, aby czytelnik mógł zobaczyć, co zostało zmienione.

Pozdrawiam serdecznie, i uciekam z wolna w tryb wyciszenia.

/Proste Słowa/

Dzięki Sensei! Ta porada z usunięciem drobiazgu jest bardzo cenna!

Dzięki :)

Dzięki :)

Dziękuję za Twoją odpowiedź i wyjaśnienia. Przywołałeś nazwisko profesora Melanowicza, w związku  z moim sposobem rozumienia i pisania tanki, masz rację, bo korzystałam z literatury pana Profesora. Natomiast nie znałam założeń, które stosujesz w swoich utworach, są to dla mnie interesujące kwestie i spróbuję z nimi zmierzyć. Będę, Tobie wdzięczna, komentowanie moich w tym względzie poczynań.
Jeszcze raz serdecznie dziękuję za wyczerpujące wyjaśnienia i za dowartościowanie moich prób:)😊

A - jeszcze na marginesie - jak się zbierze grupa kilku osób chętnych, to mogę poprowadzić sesję haikai no renga (kilka już prowadziłem).

Dziękuję za pochwałę.

Co do kompozycji, to ja przy pisaniu swoich tanek trzymam się tradycji haikai no renga. Tam raczej mówi się o tym, żeby trzymać się konkretu i ewentualnie ten konkret ma pokazywać na coś bardziej abstrakcyjnego. Refleksja ma być raczej skojarzeniem z treścią niż częścią treści. To nie znaczy, że to jest jedyny format - w almanachu profesora Mikołaja Melanowicza znajdą się oryginalne i ciekawe przykłady skrojone według Twojego przepisu.

W tych poradnikach, które ja czytałem, druga zwrotka ma być połączona z pierwszą, ale jednocześnie się od niej odcinać. Połączenie tutaj mamy przez powietrze, które jest bohaterem w obu strofach. Odcięcie czuć tutaj na kilku płaszczyznach. Po pierwsze każda zwrotka czytana osobno to zupełnie inny świat. Po drugie początek jest ukazaniem miejsca w bezruchu, a końcówka mówi o ruchu. Po trzecie pierwsza zwrotka jest pełna krajobrazu ożywionego (feeria kwitnących śliw), a druga od krajobrazu ożywionego ucieka (mostek nad suchą rzeczką z mroźnym wiatrem).

Oczywiście zestawienie strofek ma dawać jakąś nową wartość i - to co mnie osobiście się podoba w tym tekście - to ta zmiana znaczenia pierwszej strofki po przeczytaniu drugiej. Z sielankowego i przyjemnego obrazka nagle robi się duszne miejsce, do którego zaraz dowieje mrozu i wszystko umrze (może).

Ja też od dłuższego czasu obserwuję Twoje - bardzo dobre - wiersze, w tym tanki - niekoniecznie gorsze od moich :) Mogę zacząć bardziej regularnie komentować.

Trafnie ... świat jak z reklamy luksusu, ale dla zwykłych śmiertelników to raczej kurz i olśnienie, od którego bolą oczy i portfel. I rzeczywiście … wszystko to zawsze jakoś nie w porę.

Dzięki za te chwile spędzone nad tekstem i zostawione słowa.

Dla mnie ten wiersz to komentarz do świata wokół, który dla zwykłych ludzi staje się coraz bardziej nieprzystępy. Może życie milionerów z TV jest piękne, ale powietrze przy nich zbyt zapyłkowione, żeby swobodnie oddychać, a blask jest za jasny, by na niego patrzeć. A w dodatku wszystko to nie w porę, co zapowiada klopoty.