Mimo wieku pierwszy raz pomodliłam się Twoim wierszem...dziękuję:)

Czytając Twój wiersz, uśmiecham się i uwielbiam Go też :)
I dziękuję Bogu, że Jesteś i masz swój talent, którym potrafisz się dzielić :)
Pozdrawiam

Łukaszu , nie tylko uwiebiasz chwalić Pana , ale potrafisz w piękny , poetycki sposób , wyrazić to uwielbienie .

Pozdrawiam serdecznie :)

Jesteś niezastąpiony Łukaszu w łączeniu codziennych zdarzeń jak kapanie wody, z których potrafisz ułożyć radosną pieśń pochwalną dla Pana. Dobrze jest czytać Twoje wiersze pełne wiary.
Pozdrawiam Przyjacielu - Gocha🩰

pięknie z wiarą ... pozdrawiam serdecznie ...

Święcę niedzielę jak i każdy dzień od tej samej modlitwy, tylko jeszcze nie umiem wyrażać jej tak radośnie...
Serdeczności, Ambrosio: ))🌟😊

Nie jestem fanem Boga ale przyznać muszę że czuć jak bije od Ciebie wiara. Wszechświat z Tobą!😁

Bardzo pięknie i prawdziwie to napisałeś. Z jednej strony całkowicie się utożsamiam z Twoim wołaniem, a z drugiej, moja polifoniczna osobowość przekornie ześlizguje się w rożne sadzawki sceptycyzmu i niewiary. Istnieje logiczno-filozoficzne uzasadnienie dla uwielbienia Boga niebazujące na jego biblijnej oczywistości, które tu wpiszę. Człowiek współczesny stawia bowiem niewygodne pytania, np. dlaczego Bóg domaga się od człowieka uwielbienia swojej osoby, czyżby był niedopieszczonym narcyzem? Otóż nie. Jeżeli założymy, że Bóg jest najwyższym i najdoskonalszym Bytem, to znaczy, że uwielbienie Go jest po prostu zwykłą konstatacją prawdy, czyli potwierdzeniem tej hierarchii bytów w ramach której On jest najwyżej. Z tego punktu widzenia Bóg jest jedynym Bytem, któremu uwielbienie się należy z samego faktu istnienia. Malo tego, Bóg zachęcając człowieka do uwielbienia swojej osoby, w istocie zachęca go by spojrzał prawdzie w oczy i zobaczył jak wygląda rzeczywista hierarchia bytów. Dlatego też człowiek nawet wtedy, gdy „nie czuje” uwielbienia dla Boga winien się do tego zachęcać (patrz dawidowe zawołanie z psalmu: „Duszo ma uwielbiaj Pana”). Z tego punktu widzenia, uwielbiając Boga oddajemy cześć Prawdzie jako takiej.
Oddzielnym tematem, jakże wielkim, który przecież jest punktem dojścia w Twoim wierszu, jest Zmartwychwstanie, ale o tym może innym razem… Serdecznie pozdrawiam.