Na brzegu wiersza
– życie.
Czasem jak u Whitmana, o którym czytuję jedynie w cudzych wersach
(ignorant ze mnie okropny!)
a czasem jak u Ireny Conti di Mauro
– lubiane codziennością i przeze mnie kochane.

Wartość słowa jest ogromna –
i tylko szkoda, że tak często człowiek o tym zapomina.

Zawsze całuję Pismo Święte
nim zacznę je czytać.
Księgi spisywał człowiek, lecz autorem jest Elohim,
a Słowo Jego jest życiem.

Dokładnie z tego właśnie powodu stary Brandstaetter – dziadek Romana,
doklejał do swojej hebrajskiej Biblii starannie docięte kartki papieru,
na których następnie wypisywał imiona swoich bliskich zmarłych,
mówiąc wnukowi, że przecież Pismo Święte jest Księgą Życia.

Słowo nie dokleja się do wiersza,
albowiem wiersz nie jest w stanie pomieścić
Go w sobie.
Wiersz jedynie ociera się swym brzegiem
o Słowo,
a później nasiąka Jego głębią wers po wersie.

Nie jest to prosta sztuka
– i tylko czasami udaje się poecie
garstką słów nakierować wzrok czytelnika na Bożą głębię.
Częściej jednak wydaje mu się, że cośkolwiek umie
zabiegami stylistycznymi wyczarować transcendencję.
Bzdura!

(aczkolwiek wciąż pisuję te poetyckie brednie)

Nie, nie jestem twoim krytykiem.
Jestem tylko szmerem ciszy w westchnieniu własnej poezji
przed słowem Amen. rozpisanym na kilka
wersów.