Dzięki, dzięki. Pozdrawiam Cię. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Ja mam ciut inaczej, oczywiście, że biorę z wiersza co moje ale przede wszystkim lubię wiedzieć co skłoniło autora do takiego ubrania wiersza, widzenie świata jego oczami. Ciekawią mnie motywy postępowania ludzi, lubię ich rozumieć i to samo mam z poezją.
Co do moich wierszy... i ja nie chciałam ich wydawać ale zamarzyłam mieć pamiątkę i jest, już jest. Wiesz jakie to uczucie, masz już jeden swój tomik. Zawołam Cię z przyjemnością na wieczorek poetycki.

Ależ mi sprawiłaś przyjemność swoją obecnością i komentarzem. 😊🤗 Nie spotkałem się jeszcze z takim wydaniem wierszy + komentarz od-autorski. Byłoby to ciekawe chyba, choć należałoby zachować pewien zdrowy umiar, żeby nie zamknąć własnych wierszy w oczywostości. Ja moje opóźniam, żeby się nie wydawały póki co, qle przeczytałem, że Ty jesteś na ostatniej prostej. Daj znać jak już się pojawisz drukiem, to może wpadnę do Brukseli na wieczorek poetycki. 😊 No, i na kawę z Autorką oczywiście. 🤗

Pozdrawiam Cię serdecznie, Wiolu. Hej ho!

Uśmiecham się i do wiersza i do Ciebie. Piękne, ciepłe wspomnienie. Oczywiście, że współgra. A ja się cieszę, że mogę poznać Twoją kolejną poetycką odsłonę. Dobrze na Tobie leży :-)).

Wiesz, Uleńko, że autorzy inspiracje czerpią z życia najczęściej własnego. Także cieszy mnie również, gdy ten wiersz odczytywany jest, jak to nazywacie – "linearnie", "płasko", czy jeszcze jakoś inaczej. Napisałem go w końcu z nutą miłosno-erotyczną. Tu jednak rzeczywiście chodziło o codzienność. Natomiast w moim tomiku z 2021 r. zamieściłem wierszyk z podobnymi motywami i tamten prawdziwie dotykał tej sfery uczuciowo-erotycznej w życiu peela (a i także przecież autora). Przypomniałaś mi o nim, więc go tu wrzucę pod tym komentarzem. Niech sobie współgrają albo przeszkadzają. Jak tam im będzie pasowało.

Dzięki, że jesteś. Hej ho!



KILOMETRY

to było
gdzieś
pomiędzy
młodzieńczym szaleństwem
a
drzwiami dorosłości
w Krakowie
tak
w Krakowie
znany fast-food
przy Rynku

jedliśmy
przereklamowane burgery
patrząc sobie
w oczy
ty mówiłaś
o planach
o studiach
ja jak zwykle
o sobie

coś zaiskrzyło

obudziliśmy się
u mnie
były jeszcze spotkania
weekendy
spacerów setki
rozdzieliły
nas
kilometry

to była
krótka miłość
ubrana
w twój
piękny
pełny uśmiech
dziękuję

* Ł.T. "Krzywe myśli" (2021)

Tak, też. Pozdrawiam Cię. Hej ho!

Tak mało, a tak wiele w tym między czasie. Dzięki, że jesteś. Hej ho!

Jaki wspaniały zwrot akcji w Tobie. 🤗 Dziękuję za to, że podzieliłaś się nim i sobą. Pozdrawiam Cię. Hej ho!

Dzięki, Kinia, że jesteś. Pozdrówki ślę do Cię. Hej ho!

Pozdrawiam Cię prostym zdaniem. Hej ho!

Noooo... metafora ukryta w metaforze. Tak czytany ten wiersz nabiera potężnej głębi. Ja czytałam płasko - ale i tak mnie zachwycił.

Na miłość – jak mawiają znawcy tematu – nigdy nie jest za późno. Tu jednak w tej historii nie o miłość chodziło(!), lecz o to, by ruszyć.
Krakowskie przedmieście to jedna z głównych ulic Warszawy. Setki, a może tysiące ludzi dziennie tamtędy przechodzą. Dzieje się tam, jest ciągły ruch. Natomiast niekrakowskie przedmieście, to metafora wnętrza człowieka. Tam jedynie człowiek ów oraz Bóg przechadzają się. A tu dzieje się jeszcze coś. Mianowicie peel ubrane ma trampki, a więc zwyczajność. Jednak ma uszy zatkane, a usta nieme. Serce drżące – może ze strachu, może z tęsknoty, a może przeczuwa nadejście czegoś wielkiego i pięknego... I nagle dostrzega ją – codzienność samotną. Potrzeba jej Boga, który by ją dotknął pięknem swoim. Uśmiech jakby skrył wewnętrzny zachwyt, żeby go nie zaszczekały ulotne, mało istotne w życiu marzenia. Kamień wielkości orzecha jest jak mózg, który poruszony wzburza wody zdarzeń i zaczyna się dziać miedzy starym a nowym. A później budzi się człowiek ze swoją codziennością i myśli sobie, że wcale nie musi jej kochać szalenie, ale może ją lubić, może być ona dla niego przyjaciółką, z którą spędzać będzie chwile różne i każde. I wdzięczny jest peel. Zapewne Bogu – za to, że jest (się).

I ja Tobie dziękuję, że jesteś. Hej ho!