Owego dnia
porwał mnie Anioł Boży, gdy plotłem linę
i postawił przed okropnie mętną rzeką.
„Pij!” – rozkazał.
Nabrałem więc wodę w swe dłonie,
a gdym je zbliżał do ust,
oto woda stała się krystalicznie czysta.
W uszach zaś moich brzmiał głos:
„Jam Jest, Pan, Bóg twój.”

Następnie postawił mnie Anioł Boży
w pośrodku ogromnej pustyni.
„Jedz!” – rozkazał wskazując na piasek.
Nabrałem więc piasku w dłoń
i uniosłem ku górze,
a gdy zacząłem wsypywać piasek do ust moich,
oto wpadały w nie okruszyny świeżego chleba.
W uszach zaś moich brzmiał głos:
„Ulepiłem cię z prochu ziemi.
I tę właśnie ziemię kazałem,
byś czynił sobie poddaną.”

Wówczas postawił mnie Anioł Boży
w mojej przyczepie,
a palcem swym wskazał na ucho,
i powiedział:
„Głos, który słyszysz... Daj mi go!”
A, gdy skierowałem swe dłonie do własnych uszu,
Wyfrunęły z nich niebieskie motyle.
Jeden z nich zawisł w powietrzu przed moimi oczyma.
„Podaj mi go!” – nalegał Anioł.
Zbliżyłem więc dłoń do motyla,
a on przemienił się w konika polnego
i odskoczył siadając na szklance z wodą.
Znów próbowałem go sięgnąć,
a on wskoczył do wody, która była w szklance
i przemienił się tam w miniaturowego wieloryba.
Włożyłem palce dłoni do szklanki z wodą,
żeby go wydobyć,
a wówczas ów maleńki wieloryb połknął mnie.

I znów znalazłem się z Aniołem Bożym nad rzeką.
Stała tam łódka z wiosłami.
I rzekł do mnie Anioł:
„Usiądź w łódce i wiosłuj z prądem.”
Zrobiłem jak kazał, lecz nie przesunąłem łódki ani o milimetr.
Wówczas usiadł w łódce za moimi plecami Anioł Boży,
i rzekł: „Wiosłuj pod prąd.”
Zrobiłem jak kazał, a łódka z ogromną prędkością
przemieszczała się w górę do źródła rzeki.
W uszach zaś moich brzmiał głos:
„Jestem Który Jestem. Pracuj, człowiecze.”

Ponownie porwał mnie Anioł Boży,
a uniósł tak wysoko, że widziałem cały okrąg Ziemi,
i rzucił mną w jej kierunku.
Krzyknąłem donośnie: „Panie, ratuj!”,
a wówczas momentalnie stanąłem bezpiecznie
na nogach w mojej przyczepie.
W uszach zaś moich brzmiał głos:
„Jestem.”

Następnie rzekł do mnie Anioł Boży:
„Pójdź do krainy, która położona jest
za kikutami autostradowych wiaduktów.
Tam znajdzie cię poganka z wychudzonym szczeniakiem.
Zamieszkaj u niej, bo tam właśnie Pan przemówi do ciebie
w odpowiednim czasie.”

I zrobiłem jak powiedział Anioł.
I zamieszkałem w domu poganki z wychudzonym psem.
Po dwunastu miesiącach usłyszałem głos w moich uszach,
a był to głos Pana. I rzekł do mnie:
„Wstań i wróć do swojej przyczepy!”

Wstałem więc i poszedłem z powrotem do mojej przyczepy,
a gdy zbliżałem się do drzwi,
przypomniałem sobie, że zostawiłem klucz od nich
u poganki z wychudzonym psem.
Spojrzałem ku górze,
a wówczas Pan sprawił, że znalazłem się w środku przyczepy.
„Panie, dziękuję!” – szepnąłem.
W uszach zaś moich rozległa się cisza
– znak Jego obecności.
Usiadłem więc i zacząłem pleść linę,
którą rozpocząłem w dniu pierwszym.