W tym stanie wszelkie myśli krążą wokół czeluści

gdy wstanę jestem tym kimś, co o zmroku nie zdusi

w samym sobie tej pustki, tylko w niej tkwię permanentnie

chciałbym podnieść się, wzbudzić żywioł lecz mnie zdeptał bezsens



Najgorsze, że nie wiadomo jak się z tego wydobyć wreszcie

mam w głowie siebie jak co noc gasnę wewnątrz z życiowym sensem

a życie idzie dalej, lecz co z tego gdy jestem bez życia

jak zgnicie wyjdzie w szale, chcę tą ciemność w zwycięstwie przenikać



Tylko po to, by wiedzieć na przyszłość jak sobie z nią radzić

gdy tą oschłość wypędzę, zmian w czynnościach powiew ogładzić

chcąc się na nie otwierać, nie chcę już tkwić w takim stanie

poprzez czas znieść to czekanie w przededniu nijakich zdarzeń



Wreszcie - trudno mi powiedzieć, czy to była depresja

w nieszczęściu boli powietrze, gdy wgłąb zwyczajnie pękam

pocieszenie jest wtedy, gdy się tylko jeszcze cokolwiek czuje

choć niezmiennie chcę żeby życie było lżejsze - stosowne z bólem