Piszę to trochę tak, jakbym się z Tobą żegnał

jedyna kobieta, z którą potrafiłem się zjednać

ode mnie odeszła, ponieważ nie sposób okiełznać

własnego egoizmu w chwilach nieokiełznanego szczęścia


Chcę Ci oddać serce, które zdołałaś we mnie naprawić

za taką przyjaźń przecież każdy by się dał zabić

nie sposób Cię nie kochać, lecz chcę ten cały trwożny misz-masz

wyjaśnić tym, byś mogła się przyjaźnić z kimś bardziej godnym niż ja



Żaden ze mnie optymista, lecz musiał mój czas nadejść

by się wycofać choćby w myślach, bo nie zrobiłabyś tego za mnie;

Teraz możesz śmiało powiedzieć, że tego żałujesz

bo całość odniesień wspólnych chwil stanowi dla Nas frasunek



Byłaś i jesteś zwieńczeniem tego, czego chcę od życia

to wszystko się stało przeze mnie, i wiem to nie od dzisiaj

lecz pragnę zgody i po prostu być dla Ciebie dobry

mimo że ocean naszych wspólnych chwil właśnie mnie obmył



Pokochałem Twój dotyk, stałaś się moim natchnieniem;

Jesteś sensem życia i wiarą w to, że może być lepiej

dlatego wciąż jestem, choć już bardziej jako wspomnienie

chciałem tylko Twe życie odmienić, lecz już go nie odmienię



Natrafiłem po prostu na zbyt dużą przepaść

wybacz że razem z Tobą nie przeszedłem przez ten letarg

ale zwyczajnie nie mam tego, co dostajesz w lekach

które Ci pomagają, więc beze mnie przeszłaś ten etap



Lecz nie zostałaś na lodzie, i może jest Ciebie godzien

ten, który w sobie samym nie umiał nigdy prawdy dociec;

Z dwojga złego lepszy on niż reżim we łzach niedoli

dlatego proszę Cię Skarbie - nie wiń mnie za egoizm!



To wszystko chyba było po to, byś mogła przyjąć w słowach

to co się wydarzyło z Tobą - jesteś po prostu wyjątkowa!

Dziękuję, że właśnie na mnie skupiłaś swą uwagę

jeszcze trochę życia mi zostało, nim całkiem podupadnę