Wiesz Łukaszu, to z mojej strony absolutnie nie było zaczepne. Ja po prostu pewnych rzeczy nie potrafie zrozumieć. Jak dla mnie, koncepcja grzechu pierwotodnego nie tlumaczy sensu cierpienia niewinnych dzieci, chyba ze przyjmiemy perspektywę wiecznego karania "gatunku" ludzkiego za błąd dwojga samotnych i niedoskonalych osób. Dystrubucja kar też nierówna itd. Ja jestem czlowiekiem ułomnej wiary o pomiekąd zazdroszczę Ci szczerze tej glebokiej perspektywy jaką prezentujesz. Podziwiam to i wsluchuję. Bardziej poznawczo, ale jednak. To cenne móc wymieniac z Toba poglady i z mojej perspektywy spotkanie z Tobą bylo by niezwykłe.
Przy okazji jakiejś szepnij słówko nt podejścia wsp Niemców do kwesti II WŚ.
Pozdrowienia

Wiesz Piotrze, wątpliwości to my wszyscy posiadamy różne. To jest takie bardzo nasze, ludzkie, zwyczajne. Jeśli chodzi o kwestię cierpienia i śmierci oraz Auschwitz, to nie wypowiem się z mocą urzędu pasterskiego, bo takiego nie posiadam i w tym sensie jestem jedynie laikiem. Natomiast zdaje się, że cierpienie i śmierć przyszły na świat jako następstwo grzechu pierworodnego. Nie pochodzą wiec od Boga. On zaś pozwala nam go doświadczać – wydaje się, że jakby właśnie dlatego, że obdarzył nas wolną wolą. Skoro człowiek zdecydował się na grzech, to i przyjąć powinien jego konsekwencje. To tak w odniesieniu naszym codziennym, tym mniej drastycznym w sensie zasięgu. Auschwitz? Nie potrafię odpowiedzieć na wszystkie ostatnia, które także sam sobie stawiam. Ufam, że w perspektywie dużo bardziej odległej niż ja potrafię ogarnąć swoim umysłem i nawet wiarą, On potrafi nawet z takiego okrutnego zła wyprowadzić dobro. Tylko, czy my ludzie uczymy się czegoś w ogóle z tej trudnej rzeczywistości nie tak znów odległej? Czy raczej łatwiej nam zrzucić winę na Boga... W końcu pozwolił na to...(?) Putin, Putinem... A ja? I moje klapki na oczach? Jak zamieszkałem w Niemczech, to trudno mi było przełamać się, żeby zrozumieć podejście do sprawy II WŚ dzisiejszych obywateli Niemieckich (a mam tu przecież przyjaciół). Od słowa do słowa... Nie wiem czy rozumiem, ale staram się wczuwać w ich sposób postrzegania tematu. Najgorzej jest chyba zamknąć się w przeszłości. Z niej chyba uczyć się powinniśmy dla naszego dziś.
Moja odpowiedź Piotrze, oczywiście nie wyczerpie tematu, który jest bardzo obszerny, ale może chociaż w jakiś sposób pozwoli Ci ona otrzeć się o mój sposób myślenia. Plan Boży? Od grzechu pierworodnego do śmierci Jezusa na Krzyżu minęły całe wieki, a On wiedział kiedy to nastąpi. Ufam Piotrze tylko, ufam i wierzę Mu, bo ja sama z siebie nie mam takiej perspektywy stąd do wieczności...
Jeśli się kiedyś spotkamy w realu, to myślę, że będzie dużo gadania 😃 hejo! 🙋🏻😃

Łukaszu, pięknie napisałeś. Tylko wiesz, za każdym razem kiedy myślę o planie Boga, to zastanawiam się gdzie w tym planie miesci się np cierpienie i śmierć dzieci z Auszwitz. Nie polemizuje, tylko na poważnie mam wątpliosci...
Pozdrowienia dla Obu Panów.

Wiersz Michale wyśmienity, z Ciebie to kawał myśliciela jest...

A dwóch połówek z jednego kamienia? pasujących nieregularnością brzegów idealnie, jak bliźniacze dusze? Czy ten nasz wielki Kamieniarz aż tak nas rozrzuca, czy my nie potrafimy się odnaleźć i przylepiamy się szarym spoiwem?
Dziękuję Sisy. Miłego dnia.

;) nie zwróciłem uwagi, sens wychwyciłem. serdeczności.

Prawdy prawdziwe.. Co ja piszę..Chyba jeszcze się nie obudziłem dziś do końca.

Dziękuję Marku, cieszę się, ze dostrzegasz te prawdy, to sens tego wiersza. Ten nasz powierzchowny szlif, szukanie spoiwa które łączy, nasze krawędzie, odpryski, strzępy, gnieniegdzie cięta prosta linia. Mimo to szukamy siebie, znajdujemy, próbujemy jakoś spasować.
Pozdrawiam. Miłego dnia.