Cztery pory roku się spotkały
W swej dumnej okazałości
Nowy rok utkały
Bez cienia złośliwości

Jak trzy Mojry co pilnują istnienia
Nićmi życia zarządzając
One tworzą bez zwątpienia
Zgubnemu losowi się nie dając

A gdy dziecię czasu powstanie
Jako drobne pacholęcie
Od każdej z pór podarek dostanie
Ku szczęścia istnienia pchnięcie

Gdy zacznie stawiać kroki
W zimowej krainie
Pchną go zimne obłoki
Dadzą buty jakby w daninie

Zaś gdy zacznie świat poznawać
Co ze snu się obudza
Ptaki będą mu doradzać
Jak kwiaty do życia się pobudza

Lecz kiedy ciepłe noce nastaną
I odpoczynku nadejdzie pora
Gwiazdy mu blasku nie ostaną
Choć krótko tylko z wieczora

Nastanie potem czas wspominania
W złotym blasku drzew
Mając nastrój wzdychania
Zarumieni się każdy krzew

Lecz w końcu nastanie podróży kres
W ramionach matczynego zimna
Której zabraknie łez
Choć niczemu niewinna

Zbiorą się wtedy pory roku
Mojrami niekiedy zwane
Będą bieżeć z czasem u boku
Przędąc lata które im dane