***
co noc chodzę deptakami
nieprawdopodobnie pięknych miast...

nieznane świątynie
tramwajowe pętle

jak ta z dzieciństwa w Cichym Kąciku...

z babcią jeździmy tam nadal
nad Rudawą w tataraku siadamy

jest maj i obrus
na nim chleb i ser biały
lecz to było dawno

babcia po drugiej stronie żyje jawy...

bo szczęście jest jej rewersem

zasypiam i jest tak dobrze
w miastach tych nigdy nie byłem

I często dziewczyny nieznane spotykam

lecz zawsze w jednym śnie jedną...

i jest coś takiego między nami

że ziemskie pieszczoty
to jak najgorsze tortury

jest szczęście miłości prawdziwej

której tutaj nie znamy
czas w miejscu tam stoi

I choć miasta nie znam
ani razu nie pobłądziłem

śnią się też mieszkania znane
lecz jakby większe
zawsze z tajemniczym dodatkowym pokojem...

I tylko ten żal dobrze znany

gdy strażnik budzi na apel...