hej! zaczekaj proszę czasie
zabierz mnie na ląd nieznany
gdzie kimś nowym można stać się
wolność wynieść poza ściany

by nie liczyć na zegary
daj przywilej bycia zawsze
nową twarzą w ramie starej
lustra które się nie zaprze

że czas we mnie zatrzymany
jest skarbnicą myśli w czasie
tych co wrosły w domu ściany
choć kimś nowym chciały stać się
to z zegarem równo biją
dni monetą opłacane

chociaż wiem że musisz minąć
zabierz mnie na ląd nieznany


- ukłon -

jestem wędrowcem ziemskiego życia
duszą tułaczą w wymowie wiersza
który się rodzi w krótkich prześwitach
a ja posłusznie piórem go streszczam

w drodze na szczyty kroczę doliną
wśród alfabetu szukam wytchnienia
porzucam wszelkie poczucie winy
i trwając w miejscu wersy odmieniam

liryką której wciąż jestem głodna
jak ten wędrowiec co w miejscu stoi
sycąc strofami duszę niemodnie
ziemi oddaję niskie pokłony

.

czym jest poezja? nie pytaj
nikt tego do końca nie wie
czy myślą śmiałą i śmigłą
czy zwykłym wersów szeregiem

a przecież nikt nie zaprzeczy
że można ją wszędzie spotkać
w każdym istnieniu wszechrzeczy

jest miarą duszy od środka


.