Choć słonko z orbity jednakie nam świeci,
chyba że od świtu niebo smętnie płacze,
żyją między nami przeróżni poeci,
a każdy kształt świata postrzega inaczej.

Ta mózgu usterka co obraz rozciąga
i rysy zaciera jak narkotyk przedni,
mieszka w małej wiosce, lub murach Elbląga,
smakując poetom niczym chleb powszedni.

Ten mówi o bieli, tamten zaś zieleni
odcień w niej dostrzega z domieszką poświaty.
Dla innych to błękit co się tęczą mieni
i każdy na krztynę liczy aprobaty.

Ktoś pisze do rymu, inny znów na biało,
gdyż z rymem nie bardzo jemu jest po drodze.
Kolejny ma w myślach tylko seks i ciało
i swojej fantazji popuszcza wciąż wodze.

Roch pisze do śmiechu, a Ewa do płaczu.
Kaśka znów swe żale wylewa na stronę.
wszak myśli uparcie o pewnym brodaczu,
który nie pochwalił się że już ma żonę.

Wiersze o ojczyźnie i te o historii,
oraz o przyrodzie która się wciąż zmienia.
O d...e Maryni, główeczce cykorii
powstają codziennie, ot tak od niechcenia.

Bywa, że ktoś chwali, inny ostro gani,
kolejny z sarkazmem udaje marudę,
a trzeci jak chochlik co wylazł z otchłani
nie mówi o faktach, lecz szerzy obłudę.

Widocznie mus taki i serca potrzeba
wciska nas w fotele i gubi dla świata.
I choć się różnimy jak ser i kęs chleba,
spaja nas gram pasji co duszę oplata.