Stanął Pan Bóg nad przepaścią
Westchnął, palnął pięścią -
,,Pusto!", krzyczy.
Woła swego anioła
Coby mu stawił czoła.
Ten się stawia nad przepaścią -
,,Panie?", pytał Gabriel Archanioł.
,,Pusto Gabryjelu!" - wzdycha Bóg.
,,Trzeba by coś się z niczego stało,
Gabrielu, zadmij w róg!
Żeby Michał i Lucyfer się stawili."
Trąbi wierny przyjaciel Pana
I przyszli pozostali bracia.
Lucyfer czarnoskrzydły o licach
Bladych.
Michał o skrzydłach jasnych.
Woła Pan swojego światłosza:
,,Lucyferze - ja uczynię Niebiosa
I ziemię. Ty rzuć światło na pustkę."
I tako się stało jak powiedział Bóg.
Pierwszego dnia wstał z tronu
Powołał do życia podnóżek stóp swoich
,,Niech się stanie Ziemia, Niebo i morze
Teraz. Już teraz światło tworzę!" - wołał.
Kiedy światło do istnienia powołano
Na Ziemię Lucyfera Bóg zesłał.
Tak to mijał Bogu czas
Pierwszy, drugi, trzeci milion lat.
W końcu wyrzekł:
,,Lucyferze! Najdroższy mi synu!"
,,Tak, Panie, wszechmocny Ojcze?"
,,Stań jutro na Ziemi, w Edenie.
Tam do życia powołam Tobie podobnego,
A Adam będzie imię jego."
Zdziwiał się Lucyfer wielce,
Że nie spodziewał się planów Boga.
Bóg nie wyjawił mu niczego.
To był zaczątek wszystkiego.
Po rozdzieleniu morza od ziemi,
I Nieba od Kosmosu,
Stanął Bóg w Ogrodzie rajskim na ziemi,
Powiedział, żeby owoce zakwitły,
A przed tym, żeby drzewa urosły.
Kiedy się spełniła wola Stwórcza
Powiedział On do Lucyfera:
,,Stwórzmy więc Tobie i Mnie przyjaciela."
I tak powstał Adam.
A kiedy Adamowi wyznaczył Bóg zadanie,
Lucyfer wziął się za knowanie:
Zebrał w jednym miejscu aniołów wielu:
Beliala, Astarotha, Asmodea i Belzebuda,
A także im podobnych.
Wyrzekł im co następuje:
,,Bracia anieli, Pan nami gardzi!
Miłość do człowieka w sobie nieci!
Ale to my przecież Boże dzieci!
Nie może być tak, że nas mniej kocha,
I że to na myśl o nich szlocha!
Tak być nie może!"
Wtórowali mu Serafini i Cherubini:
,,Nie może!"
Wtem stanął wśród nich Michał:
,,Będzie, bo i może!"
Lucyfer się strwożył, dał po sobie poznać,
Lecz się nie uląkł Bożego posła:
,,Przyjaciele, drogie anioły!
Niechże się z nami Bóg dzieli władzą na poły!
Niechże odda nam we władanie człowieka,
Będzie on dla nas, jak nagroda, co się ją czeka!
Dalej bracia anieli, stańmy przed Stwórcą wszechrzeczy,
Niech odda nam we władanie swoje wyroki!
Niechże pokaże swoje sądy mądre!"
To krzycząc twarz mu chmurniała,
A Michałowi dusza się gotowała.
Michał zaczął mówić do braci:
,,Bracia! Stójcie, cóż Wy dla Wszechrzeczy?
Jedno kiwnięcie,
Jedno spojrzenie,
Oto co znaczy Wasze istnienie!
Oto, co Wy dla Pana jesteście,
Synowie Jego, Synowie Anieli!
Opamiętajcie się, byście nie zginęli!"
Wystąpił Belzebub z kolei,
Niskim tonem, jak na cheruba przystało,
Śmiał się, śmiał się, bo słów Michała mało.
Wiedział Anioł doskonale co robi,
Lecz Bóg dla niego, jak Ojciec Synowi.
Czy wystąpiłby Syn przeciw Ojcu?
Owszem, jeśliby zyskał władzy,
A nie mało jej Belzebubowi.
Rzecz do Michała śmiejąc się:
,,Cóż Ty Michale, jeśli nie Boskie narzędzie?
Cóż Ty masz, czego ja nie mam?
Wola? Dusza? Moc? Władza?
Cóż te słowa znaczą w bezdennej pustyni Nieba?
Czegóż Ci, by się do nas przyłączyć, Michale potrzeba?
Władzy? Dostaniesz.
Mocy? Już masz.
Mądrości? Ona nie warta.
Inteligencji? Ona ze światem będzie starta.
Stań z nami, bracie,
Wypowiedz Mu wojnę,
Ty, Ty go zabolisz, boś ty pierwszy z wszystkich chóru,
Boś ty największy z naszego tłumu.
Nigdyś nie ukrywał, że Ty pierwszy do woli pełnienia,
Więc uderz, uderz - raz nie okaż dziękczynienia!
Czym bez Ciebie jest Bóg? Tym, czym był - niczym!
Czym Tyś bez Boga? Tym, kimżeś stworzon - potęgą!"
Rozdzierając własną duszę, między brata a Ojca,
Nie wiedział Michał, co uczynić w swej nędznej woli.
,,Stańże bracie, w naszym kręgu, stań, a władzę masz w zasięgu!"
Wtem się Gabriela twarz Michałowi objawia,
Rafała, też i Uriela.
Wspomina archanioł o braciach najbliższych.
On wie, że władzy Bożej się nie uniży.
Że Bóg wszechmocny jest i silny.
Że interes nie jest tutaj stawką,
A raczej marną i głupią grą.
Wzdrygnął się Michał na myśl o buncie.
Rozdarł całe Niebo jednym krzykiem:
,,Nie pozwolę!" i zniknął.
Kiedy powiedział o wszystkiem Rafałowi,
Ten się wielce zdziwiał na wieść o buncie:
,,Jak to tak? Przeciw Bogu?
Temu, co stworzenia ich powołał?
Temu, co imię Jego, że jest?
Temu, co Jego wola wszędzie?"
Odpowiedział mu Michał:
,,Tak to właśnie jest."
Rafał spochmurniał widocznie,
Na szybko w trąbę dmuchnął,
Uriel i Gabriel się stawili,
I zaraz wszyscy radzili.
Wiedzieli, że Bóg z nimi,
A jeśli on z nimi trzyma,
To ich Lucyfer nie powstrzyma!
Naraz stanęli przed Boga podnóżkiem,
I wszyscy ofiarę złożyli uroczyście,
Że Boga hańbić nie dadzą,
Choćby za cenę stworzenia.
Zaraz to się widzieli z Adamem i Ewą,
I o wszystkim donieśli:
,,Smutne to wieści, żeście przynieśli,
Lecz dzięki, dzięki bracia Anieli,
Obyście się nie zdumieli
Że władza Lucyfera wielka,
Bo nie stworzeniem i miłością on włada,
Lecz zniszczeniem i pychą."
To wyrzekł Adam.
Gdy naraz stanęli na przeciw siebie,
Z jednej strony Gabriel, Urieł, Rafał i Michał,
Na przeciw aniołów miliony,
Których gniew nieposkromiony,
Dało się wyczuć w powietrza tonie,
A każdy jeden we wdechów milionie,
Pogrążał się i gniew podsycał.
Jak rozjuszona niedźwiedzica,
Zachowywał się Lucyfer,
I wystąpił przeciw Panu,
I mówi, co mu nakazano:
,,Michale! Niebo puste!
Piekło czeka!
Czy opuścisz Ty brata,
Dla kogo? Człowieka?
Czymże Adam w porównaniu do Lewiatana?
Chwilą, słabością, przelotnym romansem!
Oto, o co chodzi z tym ambarasem!
Oto, przeciw czemu występuję?
Przeciw Bogu?
Nie.
Przeciw władzy?
Nie.
Zasadom?
Nie.
Przeciw nakazom?
Nie!
Występuję przeciw słabości,
Bo to ich cechuje.
Słabość ludzkim przymiotem.
Woli, siły, tego im brakuje!
A w to anioł obfituje!
Spójrz Michale, czy twoja wola silniejsza?
Owszem.
Czy twe ramię każące?
Skaże każdego.
Czy skrzydła latające?
Aż pod samo Niebo!"
Michał wiedział, co zaraz nastąpi,
Że kuszenie Lucyfera, nieskuteczne, ustąpi.
Ugnie się Lucyfer niestrudzonej woli,
Więc powiedział Michał:
,,Na nic Twoje puste słowa!
Wyciągaj co chcesz,
Koniec szermierki na słowa!
Niech przemówi ogień i wola Boska,
Komu sprzyja wszechmoc - niech wygra,
Komu dziś się nie uda - niech będzie przeklęty!"
Lucyfer mówi uśmiechnięty:
,,A więc taka twoja wola...
Niech się dzieje wola Boża!"
I przemówiły anielskie zapędy.
Stanął w zwarciu anioł z aniołem,
Cherub z Cherubem,
Seraf z Serafem.
Sypał się ogień,
Lały się łzy,
Leciał bluzg za bluzgiem,
Wyklinano Boga i Lucyfera,
Nie oszczędzono człowieka nawet,
Ginie jeden, drugi i trzeci,
Tak to kończyły boskie dzieci...
Jeden drugiemu życie kończy,
Oto jak się bunt kończy.
Lecz nie - on wcale nie gaśnie,
Podjudzany jeszcze silniejszy się staje!
Lecz co to? Stwórca się przygląda,
Nie, on nie patrzy!
On to kończy!
Wyrzekł swe wszechmocne słowo:
,,Koniec!"
Oto koniec był wszystkiego.
Michał odskoczył od Lucyfera,
A Lucyfer się ukorzył.
Głowy nigdy nie złożył.
,,Lucyferze!" - rzecze Bóg:
,,Od dzisiaj Szatanem będziesz znany,
Nieprzyjacielem moim i anioła,
Bądź przeklęty,
Niszczycielu święty!
Od dziś do Nieba nie wstąpisz,
Będziesz przeciwieństwem miłości.
Pychą się unosić będziesz,
Skórę anielską stracisz,
Miast tego w węża Cię zaklinam!
A teraz znikaj, przeklinam, przeklinam!
I wy synowie zbuntowani,
Przeklinam was!
Znikaj Belzebubie!
Lewiatanie!
Asmodeuszu!
Balamie!"
Znikli. Wszyscy. Niebo puste?
Nie, Michał, Gabriel, Rafał i Uriel tam stali.
Ich Bóg strażnikami Edenu uczynił w nagrodę wierności,
Lecz czy to nagroda, żyć na wygnaniu?
Wszyscy z Nieba strąceni, Ci przeklęci i Ci nie,
Rafał od północy,
Gabriel wschodu,
Michał zachodu,
Uriel południa.
Każdy czeka Nowego Jeruzalem.
Resztę historii, chyba znacie.