Wcale nie jest sztuką, by żyć kiedy cię chwalą,
Sztuką jest żyć normalnie - ideą swą i wiarą.
Nie jest wcale sztuką, umierać przy innych poklasku,
Czasem wypada umrzeć, po cichu, w milczenia potrzasku.
Wcale sztuką nie jest być martwym i pamiętanym,
Brawa dla tego, kto odszedł kiedyś zapomnianym.

Bohaterów zastępy liczniejsze by były,
Gdyby tam cisi bohaterzy wstąpili.
Lecz być czasem cichym, pokornym
I całkiem spokojnym, to jest sztuka
By cię nigdy nie uniosła ludzka buta.

Pokora jest poezją i pięknością
Buta jest prozą, zwykłą prostotą.
Czasem warto iść na skróty, owszem,
Lecz nim wykonam krok - się cofnę.
Tobie też radzę, byś czasem pomyślał nim powiesz,
Bo jak wybrzmi głupi tekst, tak zapamiętany zostaniesz.

Tyluż bohaterów nosi Panteon Zapomnianych,
Wielu bywa czasem biegiem wspomnianych,
A jednak do nich nie przykuwano nigdy uwagi.
Może taka ich rola, by być tłem dla tych wielkich?
Może to Twoja rola, by zostać naczyniem dla wielkich.