Bardzo przejmujące to ocieranie się duszą o szorstkie ściany... A może na ten czas to ocieranie duszy jest potrzebne, by wygładzić jej chropowatość i ochronny pancerz... Łzy też są potrzebne, ale nigdy nie wiadomo, która przebierze miarkę a która będzie miała moc skruszenia skały... W 4 wersie "na klatce". Przytulam wirtualnie i cieplutko pozdrawiam :)

I tak w kółko i od końca to samo. Taki spacer po mieszkaniu - czymś martwym, a jednak serce bije szybciej,bo jednak życie,ale jakby nie. I tak codziennie. Skądś to znam. Dziękuję za oprowadzeniopoznanie. Pozdrawiam

Przeczytałam przed chwilą, piękny komentarz Ambrosio do Twojego wiersza i jestem pod wrażeniem "dialogu"! Trudno coś dodać więcej, ale pamiętem ze swojego życia, takie jego okresy, które wydawały mi się szarą rzeczywistością, a kiedy zdarzyło się coś co ją odebrało, zburzyło, o paradoksie! chciałam, by to szare wróciło. Oczywiście nie oznacza to, że tak jest w Twoim przypadku, ale bywa też, że przyzwyczajamy się do tego co jest i trudno odnaleźć się w nowym, albo to nowe, jest jeszcze mniej ciekawe od szarego.
Dobrego dnia nawet w tej szarej codzienności, a może przede wszystkim w niej:)🌟🍀

Ten tekst wydaje się być przemyślany. I dobrze. Czuc w nim spokój. Spokój słów, które opisują niespokojne życie. Dobrze jest mieć świadomość tego, co się dzieje w naszym życiu. Można by tu przeprowadzić analizę psychologiczną peela, ale to jest tu teraz mało potrzebne. Podoba mi się motyw otrzepywania butów z brudów świata nim wejdzie się do mieszkania. To jak wchodzenie do świątyni. A mozna też przywołać sobie w pamięci słowa Jezusa z Ewangelii, gdy posyłał uczniów z misją, jak im mówił, że tam, gdzie ich nie przyjmą mają wychodząc z miasta strzepnąć kurz z nóg. To w judaiźmie miało wymowny symbolikę. Tu mogłoby być podobnie. Wychodząc ze świata, który mnie nie chce i nie przyjmuje, strząsam kurz jego nalecialosci z siebie i wchodzę do świątyni ciszy, gdzie spotykam się z Bogiem. Jarku, te pleśni, lodówki prawie puste, gorące palniki, to po prostu życie. Także to duchowe, w którym chodzi o to, żeby jednak się pozmagac z sobą i Bogiem. Ta łza, która kapie do pełnej wanny i przelewa miarkę życia, to tez jest ciekawy motyw. Ile my tych lez w życiu wylewamy? Ja zanim się nawrocilem to porządne jezioro napłakałam. Nieprawda jest, że faceci nie płaczą.
Myślę, że kierunek łączenia impulsów emocjonalnych do pisania z opanowaniem i spokojem, to jest krok w dobrym kierunku. To człowiek powinien kontrolować emocje, a nie one jego. Jest dobrze! Pozdrawiam Cię. Hej ho!

Wszystko jest ważne to co jeszcze przed nami i zawsze jest ktoś, dla kogo jesteśmy ważni, choć może nie zawsze zdajemy sobie z tego sprawę.
Pozdrawiam serdecznie :)

Wiersz pełen bólu, a mieszkanie jest pretekstem
do jego wykrzyczenia, bardzo mocny obraz samotności,
msz peel z pewnością ma osobę, której jest
potrzebny, jeśli ma dzieci, to z pewnością im jest potrzebny,
a może swoim Rodzicom, rodzeństwu?...
Ostatnia strofa napawa niepokojem,
z pewnością żadne media nie zastąpią
żywego człowieka i kontaktu z nim,
warto mieć przyjaciół w realu,
a także osobę bliską, to prawda,
a co do popiołów wiele osób ma
za sobą zgliszcza związków,
ale się z nich podnosi i buduje nowe...
Wszystkiego dobrego życzę peelowi,
odcięcia się od tego, co toksyczne
i zbudowania czegoś nowego i trwałego,
a Autora pozdrawiam i życzę dobrego dnia,
a jest piękny, słoneczny, wart by go cenić :)

Cały wiersz i każdy w nim wers drży cierpieniem otulonym samotnością...Myślę, że niejeden z nas ściąga maskę wracając do domu...Tyle tych masek musimy nieraz założyć, by jakoś przetrwać dzień...Przytulanie w myślach do chropowatych ścian nad wyraz podkreśla cierpienie peela....Ciężkie myśli, które same mają oglądać telewizję dopełniają obraz bezgranicznej melancholii...Końcówka z wanną pełną wody napawa niepokojem...Mam nadzieję, że to tylko wiersz...Pozdrawiam i miłego dnia życzę:)