Musiało być dobrze, bo gdyby było źle dziewczyna straciłaby klientów. Na zaczepkę "polityczną" nie odpowiem. Dobrze wiem, że Tobie (jak i Twojemu guru) "nikt nie wmówi, że czarne jest czarne, a białe - białe".

I zapach gumy czułem.

Widocznie mam mocny żołądek, bo nie odczułem.

Do urazy jest daleko. Brałem tę okoliczność pod uwagę, ale nie chciałem jej uwypuklić, bo pewny nie byłem.
Tytuł odnosi się do pięciu smaków, które symbolizują różne oblicza kobiety – może być słodka, gorzka, słona, kwaśna i umami, co odczytuję jako specyficzna i intrygująca. To sugeruje, że kobieta jest wielowymiarowa, przez co podmiot liryczny wciąż ją pożąda mimo jej kaprysów i zmiennego charakteru.
Końcowe wersy mogą też wskazywać, że kobieta jest po prostu wymagająca, co można rozumieć jako emocjonalny lub materialny koszt związany z ich relacją, a mimo to podmiot wciąż chłonie jej "czar".
Fraszka żartobliwie przedstawia również ponadczasowe napięcie między oczekiwaniami a rzeczywistością w relacjach miłosnych. Słodycz ramion i gorycz rozstania tworzą przecież zabawny kontrast.
Aż wreszcie, podmiot liryczny przeżywa mieszane uczucia, szczególnie zazdrość i smutek, kiedy kobieta, będąca "p.o. żony" spędza czas z innymi, a pragnienie, by była tylko jego, sprawia, że relacja staje się - delikatnie mówiąc - skomplikowana.
Hi, hi ... jeszcze by się coś znalazło, ale uważam, że moja pierwotna wersja jest najbardziej trafna, bo subtelna i odnosi się do wszystkich smaków z tytułu.

Tym razem umknęło Ci najważniejsze, co (według mnie) jest tak jasne i oczywiste, że aż nie wiem, jak o tym napisać, by nie sprawić Ci przykrości. Zatem bez owijania w bawełnę: Jest to fraszka o pani z agencji towarzyskiej. Stąd ten budzik, który po godzinie przerywa mi bycie w jej ramionach i stąd końcowy dwuwiersz, że jest to przyjemność, za którą cena jest słona...