Oczywiście, można powiedzieć, że każdy z nas ma rację ... i każdy tylko z własnej perspektywy.
Autor, jeśli uważa, że wiersz jest „kawałkiem konkretu” – w końcu przedstawia dosłowną sytuację: ktoś idzie drogą, wśród spalin, pyłu, mijających samochodów, podziwiając przesuwające się drzewa. Nie jest to abstrakcyjna wizja, lecz konkretna scena, którą można sobie łatwo wyobrazić.
A ja? Wyczytałem w tekście nie tylko o fizycznym ruchu, ale też o niemożności wyjścia „poza kolisty horyzont”, o „niciach oplątów” i o niewidzialnej sile, która przyszpila podmiot liryczny w jednym miejscu – to obrazy, które mogą symbolizować jakieś, metaforyczne, egzystencjalne uwikłanie, niemożność wyjścia poza pewne ramy życia, przeznaczenie lub stagnację.
Chyba nie będziemy się sprzeczać o "tego typu" interpretacyjne konkrety?

Oczywiście możesz się doszukiwać w tym wierszu metafor. Ale dla mnie jest on po prostu "kawałkiem konkretu". Mieszkam w Sopocie, jednak nad morze chodzę dość rzadko. Najczęściej poruszam się po mieście, albo w lesie. Na wakacje zazwyczaj jeżdżę na Kaszuby, w góry, albo zwiedzać jakieś ciekawe miasta. Wszędzie tam człowiek porusza się z miejsca na miejsce. Przejdzie parę kroków i już jest gdzie indziej. Dla takiego człowieka ciekawym doświadczeniem jest spacer po równinie. Po godzinie marszu jest dokładnie w tym samym miejscu, gdzie był wcześniej: dookoła płasko i pusto. jedyne drzewa w zasięgu wzroku to te, którymi jest obsadzona droga, droga oczywiście prosta jak strzelił, bo po co ma kręcić, jak nie ma żadnych przeszkód terenowych. Horyzont idealnie okrągły, bo nie ma nic, co by go przesłaniało. I wtedy właśnie pojawia się (czy tylko u mnie?) wrażenie, że trwam cały czas w jednym miejscu, nieruchomo, a jedyny ruch to mijające mnie czasem samochody i... drzewa. które powoli przesuwają się w tył.
Deklarację pod wierszem, że nie mam o czym pisać traktowałem raczej jako usprawiedliwienie, że nie piszę nic świeżego, nowego, a opisuję rzeczy (jak mi się wydawało) banalne i powszechnie obserwowane. Natomiast "niemocy twórczej nie czuję (podobnie jak każdy grafoman).