Twoje Wiersze - Miniatura o człowieku, który po śmierci musiał żyć

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

8 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Mitylene

2021-11-15

A ja dodam, że słyszę krzyk tego człowieka...Doskonała miniaturka! Pozdrawiam :)

konvalove

2021-11-15

Oj tak, ten specyficzny krzyk wyczytuje się z oczu. I przeszywa całe ciało.
Dziękuję za przeczytanie, pozdrawiam!

Salymon

2021-11-15

Pięknie i trafnie napisane. Można się w tym wierszy zanurzyć.... Poczuć go całym sobą.

konvalove

2021-11-15

Byleby nie utknąć na dobre!
Dziękuję, Salymon, za słowa uznania.

ZOLEANDER

2021-10-27

Mocny emocjonalny wiersz... pozdrawiam

konvalove

2021-10-28

Dziękuję!

Maba^(*)

2021-10-27

Na nieuchronne
nie ma rady
a my wyrywamy się
bezradnie
przebieramy nóżkami
jak żuczek
odwrócony na grzbiet

konvalove

2021-10-28

Prawda; na nieuchronne nawet nie ma często jak się przygotować. Nawet jeśli wiemy, że coś nadejdzie, to i tak często siła, z jaką to następuje jest dla człowieka szokiem, czymś na co nie mógł być przygotowany.

Afrodyta^(*)

2021-10-25

Ten metaforyczny krzyk w Twoim wierszu odbieram jako potrzebę zauważenia, poszukiwania wsparcia lub oparcia, które jednak nie nadchodzi. Bagaż doświadczeń tych trudnych okazuje się zbyt ciężki dla podmiotu lirycznego, jedyną obroną pozostaje pozorna obojętność, a dowodem dalszego cierpienia - łzy. Przejmujący utwór.

konvalove

2021-10-26

Tak, czasem ten bagaż doświadczeń, tak jak napisałaś, jest po prostu zbyt ciężki. Ale właśnie karą lub konsekwencją jest zobojętnienie, zgaszenie w sobie wszystkiego, co niegdyś mogło przynosić radość albo co mogło pomagać tę radość odczuwać. W momencie, gdy człowiek traci wszystko, a nawet siebie zostaje... ciemność i pustka. Dziękuję za Twoją refleksję, pozdrawiam pięknie.

naskraju*^(*)

2021-10-25

Gdy człowiek obumiera wewnątrz, na zewnątrz przybiera cierpienie schowane w kamiennej twarzy. Jednak spojrzenie zawsze zdradza iskrę nadziei, że kiedyś powrócą zmysły, a słone łzy rozświetlą życie. Uśmiercenie się w życiu jest zawsze aktem osamotnienia.

Pozdrawiam

konvalove

2021-10-26

Otóż to. Myślę, że w każdym "martwym" człowieku za życia jest coś, co może go jeszcze poruszyć do tych łez jak np wspomnienie odległe, zakopane gdzieś na dnie serca, a którego nie da się wyprzeć za żadne skarby. Zgadzam się również z aktem osamotnienia, ale często też taki człowiek... sam sobie tego nie zrobił. Często to działanie innych ludzi, choć pewnie są przypadki, gdy przez złe decyzje człowiek za swój los jest sam odpowiedzialny w 100%. Dziękuję za Twój komentarz.

Coffee_81^(*)

2021-10-25

Fascynuje mnie wieloznaczność tego utworu...
Zgadzam się z przedmówcami.
Ponadto odczuwam to jeszcze jako kolejne fazy reakcji na daną sytuację/dane wydarzenie.
Od gniewu, złości, niedowierzania wręcz poprzez żal do udawanej obojętności, którą demaskują łzy....
Wiersz jest świetny w formie, emocjach i temacie!
Serdecznie pozdrawiam i zostawiam swój przydział gwiazd :))

konvalove

2021-10-26

Dobrze odczytujesz ten wiersz. To poniekąd właśnie takie fazy, które oczywiście nie zawsze mają miejsce, ale są przypadki, gdy tak to mniej więcej wygląda. Pięknie dziękuję za tak miłe słowa uznania. Aż chce się pisać dalej. Serdecznie pozdrawiam, i za gwiazdy też dziękuję!

Monika Larn

2021-10-25

A mnie ten wiersz przypomniał znajomego z cyklofrenią. Gdy był w fazie depresyjnej, naprawdę trudno było odgadnąć, że żyje. Pozdrawiam.

konvalove

2021-10-25

Dokładnie, Moniko. Z tym również w pełni się zgadzam.

izabela799

2021-10-24

skojarzyło mi się z człowiekiem na detoksie , straszne przeżycie - może właśnie w tym momencie taki człowiek odbije się od dna i zacznie żyć od nowa, albo na zawsze utonie

konvalove

2021-10-25

Wiersz można raczej interpretować na kilka sposób - ten, który podałaś też tutaj pasuje. I podoba mi się, że wzięłaś pod uwagę dwie opcje przy "wracaniu" do życia. Nie zawsze jest to szczęśliwe zakończenie. Dziękuję za Twój komentarz.

sisy89

2021-10-24

Śmierć za życia jest najgorsza. Kiedy człowiek przeszedł zbyt wiele, nie umiejąc sobie prowadzić z tym, co go spotkało może stać się takim posągiem, bez uczuć, bez emocji, obojętnym na wszystko wokół. Niby żyje ale to już wszystko jedno bo on jest obok wszystkiego. Nie chcę przeżywać, cierpieć.
Świetny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie :)

konvalove

2021-10-25

Nic dodać, nic ująć, Sisy. Tak właśnie i ja uważam.

matka

2021-10-24

Witaj Basiu ,z różnych powodów człowiek może być w takiej tragicznej sytuacji.
jeżeli przeżyje to na pewno będzie silniejszy .Pozdrawiam serdecznie Irena

matka

2021-10-25

Dziękuję Tobie Basiu i w pełni się z Tobą zgadzam . Człowiek słaby psychicznie , bez motywacji do życia może się poddać.
Na pewno wiara czyni człowieka mocniejszym i z pewnymi zasadami . Dziękuję , polecam się na przyszłość i pozdrawiam serdecznie Irena

konvalove

2021-10-25

Takie sytuacje mają dwie drogi: albo można stać się silniejszym tak jak napisałaś, albo nie udźwignąć ciężaru i się poddać. Którą drogą człowiek pójdzie? To już zostawiam do przemyślenia każdemu z osobna. Dziękuję za odwiedziny, Ireno, cieszy mnie, że czytasz moje wiersze.

Nata Sza

2021-10-24

" Co nas nie zabije, to nas wzmocni"- stara prawda zamknięta w przysłowiu. Potrafimy wiele wycierpieć, nawet jeśli wydaje się, że człowiek już więcej nie udźwignie, to dźwiga. "I tylko słone ślady
na kamiennej twarzy
zdradzają, że
ten człowiek
jeszcze żyje."
Wiersz pełen prawdy o życiu. Pozdrawiam :)

konvalove

2021-10-25

To przysłowie jest dobre, choć gdy o nim myślę i staram się je dopasować do różnych sytuacji... to nie zawsze da się iść tym tokiem. Czasem człowiek gaśnie od środka, i w dalszym życiu zostaje mu jedynie powłoka ukrywająca tę pustkę. I tak oczywiście dziękuję za Twój komentarz, miło mi bardzo, że podsumowałaś mój wiersz takim ostatnim zdaniem. Pozdrawiam!

SuviMay

2021-10-24

Spaliłam właśnie naleśnika przez Twój wiersz, takie wrażenie na mnie zrobił :D Zabieram, muszę go przeżyć jeszcze bardziej i bardziej i bardziej...

konvalove

2021-10-25

Och, mam nadzieję, że to był pierwszy naleśnik, bo ten to zazwyczaj jest spisany na straty. Dziękuję za to odczuwanie Twoje, tylko wiesz, nie przesadzaj, żebyś nie posmutniała zbytnio. Pozdrowienia!

Mada44

2021-10-24

Kojarzy mi się to z martwy za życia, ale wtedy, co to za życie. Pozdrawiam

konvalove

2021-10-25

No właśnie najgorsze, że wciąż życie... w takich okolicznościach.

Bronisława Góralczyk^(*)

2021-10-24

Bardzo smutno się zrobiło... a wiersz zostanie we mnie na długo***
Dobrej nocy, Basieńko) B.G.

Bronisława Góralczyk^(*)

2021-10-25

Będę wracać do niego, bo jest w ulubionych:)
Pozdrawiam, Basieńko:) B.G.

konvalove

2021-10-25

Dziękuję za takie wyróżnienie, bardzo to doceniam.
Pozdrawiam!

Waldi1

2021-10-24

smutno... ciągle smutno i myśli moje się kłębią ... widzę te obrazy i buntuje się moje serce ... by przywalić u pięścią ... najlepiej na śnie... gdy dobrze będzie spał ..a gdy otworzy oczy... żeby obleciał go strach ...że z Tobą nie wygra i że to mogła być jego godzina ostatnia ...

konvalove

2021-10-25

Ból jest odporny raczej na takie groźby czy sposoby.
A, że smutno to nic nowego - w takich wierszach czuję się najlepiej.
Serdecznie pozdrawiam i dziękuję za obecność.

Pokaż więcej

Logowanie

Miniatura o człowieku, który po śmierci musiał żyć

Ocena wiersza

Treść

Warsztat

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Autor poleca

Inne wiersze z tej samej kategorii

Inne wiersze tego autora

Napisz powód zgłoszenia komentarza do moderacji

Napisz powód zgłoszenia wiersza do moderacji