Pasja cie skutecznie zmusza
Bachowego poczuć bluesa

Deszcz i już.

Jakoś razi mnie to "a" przed "piękno", bardziej by mi pasowało "bo", albo bez niczego:) Poza tym szczególnie przemówiła do mnie strofa trzecia, myślę, że wiele w niej prawdy o twórcach, tym co przeżywają, i tym, co po nich zostaje Dzieło utrwala pewien czas, a pozostaje trwałe, jakby miało takie cechy stałości... Pozdrawiam ciepło 🌞

Czytam ten Twój wiersz już któryś raz dzisiaj, a ciągle mnie zatrzymuje na frazie:
"w Kościele Świętego Tomasza".

Tak sobie bowiem myślę o tych wszystkich "Kościołach", które sami dla siebie stwarzamy. Myślę też oczywiście o sobie, bo przecież nie jestem wolny od pokus. Teraz dużo mówi się o rocznicy Soboru w Nicei. Ja natomiast lubię często powtarzać ułożone tam wyznanie wiary. Wtedy podejmuję myśl o tym: w co ja tak naprawdę wierzę? Czy wierzę w Boga, którego zwiastują Apostołowie? Czy w jakiegoś, którego sam sobie wytworzyłem w swojej wyobraźni skażonej doświadczeniami mojego życia w świecie? Czy Jeszua z Nazaretu jest dla mnie prawdziwie człowiekiem? Czy jest dla mnie Mesjaszem? Czy może już przywykłem traktować tytuł "Chrystus" jak Jego nazwisko? Czy rozumiem to, że Duch Święty nie mówi, lecz jest twórcą, sprawcą działania, aktem ruchu, źródłem relacji, dawcą życia...? Czy może wciąż czekam aż usłyszę głos, który za mnie zdecyduje o wszystkim?
Kościół jest tylko jeden i należy do Chrystusa Jezusa. Natomiast pamiętać należy, że Pan nigdy nie pływał, ba! - nigdy nie posiadał własnej łodzi. Zawsze pływał łodzią Szymona. Również Szymonowi i jego kompanom polecał zarzucać ich sieci. Dlaczego więc miałbym się dziwić różnicom wśród Chrześcijan? Dlaczego miałbym wątpić, że Bóg jest ponad to wszystko, co przekrzywia człowiek? Czyż Imię Jego nie brzmi także Jahwe-Kadesz? Czyż więc nie jest On zupełnie inny niż nam się to wydaje? Na ile jestem gotów, by porzucić wszystko, w czym stoję po uszy, żeby pójść za Nim poza granice własnych wyobrażeń? Kościół, który ja widzę, jest jeden, święty, apostolski i uniwersalny. Nie ma innego. Nie mieści się on także w granicach, które wytyczą człowiek. Jesteś w nim dzięki Bożej łasce i tylko dzięki niej zachowujesz pokój w Duchu Świętym oraz wolność, którą daje Chrystus. Nie ma tu miejsca na kompleksy, że mnie Duch rzucił jak ziarno ma zasiew w glebę koptyjskich ortodoksów, a Ciebie w baptystów itd. Dzieło uwielbienia dokonuje się w nas i przez nas nie z naszej mocy, lecz właśnie mocą Ducha Świętego. My jedynie powinniśmy nie lękać się, gdy wszystko wydaje się wyglądać jak jedna wielka porażka. Oko, które jest zdrowe, widzi Prawdę. Jeśli jednak światło, które jest w człowieku jest ciemnością, jakże wielka to ciemność...
Muzyka Bacha być może jest kroplą piękności. Natomiast pieśń, która wybrzmiewa, jest jeszcze piękniejsza, a brzmi ona: Święty, Święty, Święty... 😊

Tak se pomyślałem przy Twoim wierszu.
Dzięki za wciagmiecie mnie wierszem w rozmyślania o wierze. 😊
Pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Te pasje i msze Bacha są niesamowite. Tę akurat odkrył Mendelssohn, a podobno zawinięto mu w sklepie rybę w jej nuty i doprowadził do jej wykonania w Berlinie. Taki off top w katedrze Św. Jana w Warszawie, 30.05 jest Requiem, organizowane przez Warszawską Operę Kameralną. Ja już kupiłem bilety. Pozdrawiam.

Tęsknota za harmonią w wielowymiarowości życia.
Tak, muzyka Bacha, dzięki polifonicznej harmonii sprzyja równowadze psychicznej. Wprowadza ład w myśleniu o otaczającym świecie, tak przecież zdeharminizowanym.

Wynika z treści wiersza, że muzyka Bacha, ta wielka i solidna, potrafi dać człowiekowi ukojenie, którego nie daje codzienność ani mijający czas – szczególnie wtedy, gdy wszystko inne trzeszczy i boli. Jak wiara zniknie, to i tak zostanie to, co prawdziwe – pieśń, która chroni duszę lepiej niż mury, bo niesie nadzieję tam, gdzie wciąż ciemno.
6/5

Piękny wiersz, w którym przeplata się siła, delikatność i kruchość. Do tego ujęcie czasu z wielu perspektyw, a słowo pasja nabiera różnych znaczeń.