Mało przekonujące a tym bardziej w dobie powolnego odsłaniania prawdy i wybudzania ludzkości

W ewangelii jest wiele inspiracji dla poetów i dla zwykłych ludzi. Utwór niewątpliwie jest refleksyjny i zmusza do myślenia. Każdy człowiek w swoim życiu mierzy się z jakimiś cieniami większymi bądź mniejszymi. Tutaj moim skromnym zdaniem jest to bardzo dobrze ukazane. Trzeba umieć się w to wgłębić i czuć ten klimat. Pozdrawiam serdecznie ;)

Cieszę się, ze znowu mogę Ciebie czytać i patrzeć na przedstawione przez Ciebie zagadnienie Twoimi oczami :)

Zacznę od Benedykta XVI, który w przemówieniu do Kurii Rzymskiej 21 grudnia 2009 r. powiedział:

„Nasuwają mi się słowa z księgi proroka Izajasza, które Jezus przytacza, mówiąc, że świątynia powinna być domem modlitwy dla wszystkich narodów (por. Iz 56,7; Mk 11,17). Miał On na myśli tzw. Dziedziniec Pogan, z którego wypędził ludzi interesu, by zrobić wolne miejsce dla pogan, którzy pragnęli modlić się tam do jedynego Boga, choć nie mogli uczestniczyć w tajemnicy, do której sprawowania przeznaczone było wnętrze świątyni. Miejsce modlitwy dla wszystkich narodów: w ten sposób myślano o osobach znających Boga – jeśli tak można powiedzieć – tylko z oddali; o osobach, których nie zadowalali bogowie, obrzędy i mity, pragnęły one bowiem Czystego i Wielkiego, choć Bóg pozostawał dla nich »nieznanym Bogiem« (por. Dz 17,23). Musieli oni mieć możliwość modlenia się do nieznanego Boga, nawiązując jednakże więź z prawdziwym Bogiem, mimo różnego rodzaju ciemności. Uważam, że Kościół powinien również dzisiaj otworzyć swego rodzaju »dziedziniec pogan«, gdzie będą mogli w jakiś sposób zbliżyć się do Boga ludzie, którzy Go nie znają, zanim znajdą drogę do Jego tajemnicy, której służy życie wewnętrzne Kościoła. Do dialogu z religiami powinien dzisiaj dołączyć się przede wszystkim dialog z tymi, którym religia jest obca, którzy nie znają Boga, a jednak nie chcą pozostać po prostu bez Boga, lecz pragną przynajmniej zbliżyć się do Niego jako do Nieznanego”.

Mnie również podobają się te Twoje, Kornelu, spojrzenia z innej perspektywy na wydarzenia opisane przez Ewangelistów. Od razu przypomniał mi się Twój inny wiersz – ten o faryzeuszu Nikodemie.

Zdaje się jednak, że wszystko, co uczynił Jezus, było nie tylko słuszne, ale także bardzo głębokie. Ważne jest też to, byśmy rozpatrywali Jego czyny w odczycie duchowym, bo dokładnie w tę sferę cały czas nas On prowadzi. I tak właśnie także ta sytuacja z wypedzeniem sprzedawców w Świątyni Jerozolimskiej powinna być prze nas rozważana od fizyczności do duchowości.

Peel w Twoim wierszu zdaje się być poganinem. Wydaje się także, że nie zależało mu na głębszym poznaniu Jahwe. Zadowalali się tym, co dawało mu szansę przeżycia w doczesności. I myślę sobie, że właśnie dokładnie w taką rzeczywistość wkroczył Jezus. Jego słowa i czyny w tej scenie sięgają oczywiście szerzej, bo od pogan aż po arcykapłana. Jeśli chodzi o powiązania tego ostatniego z procederem zarabiania, to wspominam "Jezusa z Nazaretu" Brandstaettera. Autor tam wskazał właśnie na powiązania arcykapłana z interesem kramowym w Świątyni.

Mnie jednak zatrzymuje coś innego. Po pierwsze z rozważania Benedykta XVI to odniesienie do Jeremiasza o jaskini zbójców. Bo czymże tak naprawdę jest ów jaskinia, to właśnie u Proroka można wyczytać. Tam mowa jest o tych, którzy kłaniają się innym bożkom, a później próbują schronić się w Świątyni Boga Jahwe. Cwaniaki takie dwulicowe. Takie działanie pt "w razie W". I w takie myślenie wchodzi Jezus i wywraca wszystko do góry nogami. I bardzo dobrze! To jest jakby wezwanie do jasnego i jednoznacznego przylgnięcia do Boga.

Natomiast mnie jeszcze bardziej zatrzymuje tutaj inny szczegół. Mianowicie w przypisie odesłałeś nas, Kornelu drogi, do Ewangelii według św. Marka. I tu odnajduję moją inspiracje do rozważań. Wszyscy Ewangeliści opisali scenę z Dziedzińca Pogan. Każdy jednak w inny sposób. Ja lubię np. czytać Ewangelię według św. Jana w całości, bo zawsze ją odczytuję jako drugi początek, a więc nowe stworzenie świata przez Boga. Tam Jezus od pierwszego rozdziału zaczyna stwarzać nowego człowieka – świętego, powołanego, tego którego później św. Paweł nazwie świątynią Ducha Świętego. Jezus w tej Ewangelii wypędził sprzedawców ze Świątyni na początku swojej działalności. A później krok za krokiem wskazywał, gdzie jest prawdziwa Świątynia. Oczywiście, że chodziło o Niego, ale także o serce człowieka wierzącego. I tu np. rozmowa z Samarytanką przy studni Jakuba.

Idę jednak dalej. Przywołałeś, Kornelu, Ewangelię według św. Marka. Marek jako jedyny w swoim opisie sceny z Dziedzińca Pogan wpisał takie zdanie:

"I nie pozwolił, żeby ktoś choćby naczynie przeniósł przez świątynię." (Mk 11,16)

Marek zastosował greckie slowo "σκεύος", co odnosi się do naczynia kuchennego, w którym podaje się jedzenie.

I to jest niesamowite!
Myślę sobie i z chęcią czytam ten fragment tak, że Jezus nie pozwolił przejść przez Świątynię naczyniom przeznaczonym do spożywania posiłku. Innymi slowy: uczynił je pustymi. Wspaniałe! Te naczynia prawdopodobnie służyć miały przy ofiarach biesiadnych. Ja jednak, ten eucharystyczny katolik, widzę tu miejsce jedynie dla jednego Pokarmu, którym jest sam Chrystus Pan.

Jeszcze piękniejszym wydaje mi się ten fragment z Marka, gdy spojrzy się na niego szerzej. A więc u Marka, gdy Jezus idzie do Świątyni staję przed figowcem, który nie miał owoców. I przeklął go. Później jest ta scena z wygonieniem sprzedawców, a następnie znów przejście koło figowca przeklętego wcześniej, który okazał się już być uschniętym. I co ciekawe Piotr zagaduje Jezusa o ten fogowiec, a Pan mu odpowiada mówiąc o sile modlitwy. Jest to ewidentne przeciwstawienie pozoranctwa, które dokonywało się w Świątyni Jerozolimskiej, prawdziwemu kultowi Boga, który urzeczywistnia się w sercu człowieka wierzącego poprzez wiarę w Jezusa Mesjasza. I tę właśnie świątynię później Duch Święty otwiera na wszystkie narody, gdy zstępuje w serca tych, którzy uwierzyli. I to się dzieje do dziś dnia. Żadne mury, żadne kościoły w sensie budowli, żadne bazyliki, katedry nie są Domem Boga. On się nie mieści w murach, ale w sercach już tak. Wszystkie kościoły na świecie można by zburzyć, ale Kościoła Jezusa Chrystusa nie da się zburzyć, bo stanowią go wierzący w Niego, a czyni to wszystko Duch Święty. I dopiero te naczynia są Nim wypełnione. I to tak, że aż się z nich przelewa na ludzką codzienność i niecodzienność.

Tak sobie pomyślałem przy okazji Twojego wiersza, Kornelu. Dziekuje za niego. I dobrze, że jesteś. Hej ho! 😊🙋🏻‍♂️

Bardzo ciekawe, spojrzenie z drugiej strony, a jednak Jezus nie mógł się mylić...nie poświęciłby nikogo dla idei, a więc albo tego człowieka nie było owego dnia, albo Jezus spojrzał mu w oczy i ominął jego stragan. z pewnością wystąpił tylko przeciwko tym, których motywacją była chciwość...Pozdrawiam ciepło:)

Przykuwający uwagę, zastanowiający. Dajesz głos, twarz i osobowość ewangelicznemu cieniowi... zmuszasz do myślenia...
Pozdrawiam!