"Diabelska" tematyka przypomniała mi nasze rozmowy o Swedenborgu, które tu kiedyś odbyliśmy. Już po tych rozmowach przyszła mi do głowy pewna myśl, której wtedy nie użyłem w mojej krytyce Swedenborga, a chciałbym ją teraz przytoczyć. To myśl, która rodzi się z mojego koślawego chrześcijaństwa i którą chcę wyartykułować, bo uleci w przestrzeń. Otóż, u Swedenborga miłość Boża (Światło duchowe) nie jest w stanie przebić się do człowieka, w którym jest zło, choćby w małej postaci. Może najwyżej współpracować w celu usunięcia zła, ale póki ono jest, człowiek nie może zjednoczyć się z Bogiem. Biorąc pod uwagę prawdę, że człowiek nigdy nie może być całkowicie wolny od zła , należy wnioskować, że nigdy nie może być całkowicie zjednoczony z Bogiem. Najwyższe niebo u Swedenborga musi więc być puste. W chrześcijaństwie miłość Boża pokonuje zło realnie istniejące w człowieku. To obraz miłości rodzica do dziecka. Rodzic kocha dziecko i chce je mieć przy sobie nawet gdy dziecko jest złe. Pismo ustami Pawła mówi: „Jeśli Chrystus jest w was, to chociaż ciało jest martwe z powodu grzechu, duch jest żywy przez usprawiedliwienie” (Rzym. 8:10).

To jeden z moich bardziej anemicznych diabłów. O tych groźnych, strach pisać wierszyki na portalu.

Trafna uwaga. Serdecznie pozdrawiam i dziękuję.

Dzięki za wpis. Serdecznie pozdrawiam.

Dzięki serdeczne. Pozdrawiam.

Jak na takiego diabła, to wystarczy.

Dziękuję za wpis i pozdrawiam

To ten ze słabszych diabłów. Odwiedzają mnie i inne.

Dziękuję i pozdrawiam.

Dziękuję serdecznie pozdrawiam .

Dziękuję bardzo za komentarz. Pozdrawiam.