Miłość jest wtedy, gdy zajdzie taka potrzeba

by ciosem kiedyś zwyczajnie zaznać w problemach

stanu, w którym Ona ciąży, więc lepiej się z Niej pozbierać;

Trwać w bólu, gdy pora skończyć tę depresję we wspomnieniach



I zostawić bez słowa tych, co bez niej żyć nie mogą;

Żywot sprawi że podczas krzywd obejmę w zwycięstwo los

i zacznę żyć na nowo już bez Miłości u boku

by w Prawdzie wymarzoną służbę wyprosić znów Bogu



Tylko On to wszystko ogarnia, czego człowiek nie zdoła

wszystko to co było zostawiam, więc podnoszę się z kolan;

By dorosnąć szybko do zmian - wraz ze sobą, dzień w dzień sprostam

z blizną domknąć myślą rozdział, jak feromon przez terror pchał



Moją odskocznią od problemów okazał się pomimo przejść kościół

to wgłąb podniosło mocno mnie znów - choć jak na tę mdłą ironię losu

mógłbym uznać, że szkoda gadać, ale chcę sobie pomagać;

Póki tu wstaję co dnia, mam zajawkę się podnieść od rana