zatrzymajmy się w obłędzie
niech się ziemia sama toczy
niwelując to co zbędnie
wpada nam pomiędzy oczy

wznieśmy głowy nad urwisko
zahaczając o horyzont
naga prawda to nie wszystko

każdy własny miewa pogląd
w tym obłędzie biednej ziemi
tej co matką wciąż się stara
być każdemu z ludzkich plemion
w których tkwi nadziei wiara

.

świat zatrzymany w kadrze istnienia
własnej natury chrzczonej obłędem
jest punktem stałym i czymś co zmienia
rzeczy przeklęte w słowa tak piękne

jak to pragnienie by wszystkie rymy
stały się źródłem najgłębszej treści
a co spisane było prawdziwą
kanwą na której ogrom się zmieści
świata co tworzy obraz człowieka
który maluje obraz od nowa

jakby niezmiennie na coś czekał
jakby niczego nie żałował

.

nic nie będzie tak jak było
wszystko nowym mi się zdaje
tylko staromodna miłość
ciągle pachnie zielnym majem

choćbyś dusił ją w oparach
powątpiewań i zazdrości
ona jedna wciąż się stara
byś dorównać mógł miłości

kusicielce tak zachłannej
jak toń wody która skradła
ptasich rozmów śpiew poranny
by się skraplać w stronę światła

ponoć tam nikt nic nie żąda
a i czas nie goni w piętę
miłość jest zwyczajnie prosta
osiągając toni głębię

.