Wiersz jest utworem o charakterze satyrycznym, posługującym się personifikacją przedmiotów codziennego użytku (jajko, widelec, łyżeczka, nóż), by skomentować międzyludzkie relacje, poczucie wykluczenia, zazdrość, a ostatecznie egoizm i hipokryzję.
Utwór rozpoczyna się od sceny, w której prozaiczne czynności (jedzenie jajka) nabierają dramatyzmu poprzez nadanie przedmiotom ludzkich cech i emocji. Łyżeczka, czująca się częścią "zespołu" (z widelcem, a domyślnie z resztą sztućców), wyraża swoje zaskoczenie i poczucie zdrady, gdy jajko (jako "cham" lub prostak w tytule) używa noża zamiast niej. Jej monolog ukazuje frustrację związaną z pominięciem i brakiem komunikacji, mimo poczucia bliskiej współpracy.
Jajko, przedstawione jako "głodne" i "bez zmęczenia", podejmuje decyzję o użyciu noża, co jest złamaniem pewnych niepisanych zasad. Kiedy ostatecznie zjada łyżkę do zupy, mała łyżeczka wpada w gniew. Jej wybuch jest kulminacją frustracji, poczucia zlekceważenia jej roli i poświęcenia ("gdy szmat czasu go ustawia by połączyć gębę z wnętrzem"). Oskarża jajko o egoizm i brak wdzięczności.
Puenta wiersza, zawarta w ostatnich czterech wersach, stanowi moralizatorskie podsumowanie. Zwraca się do "rozpalonej" (zapewne łyżeczki, ale też uniwersalnie do czytelnika) z przesłaniem:
"nie wypatruj innym gwizdu" (nie krytykuj, nie oceniaj innych, nie oczekuj poklasku),
"nie przewracaj altruizmów" (nie wywyższaj się swoją rzekomą bezinteresownością),
"ile w tobie to noś grzecznie" (działaj, kierując się swoimi wartościami, ale z pokorą, bez afiszowania się).
Wiersz, choć zabawny w swojej formie (absurdalna kłótnia sztućców), dotyka uniwersalnych problemów międzyludzkich: poczucia niesprawiedliwości, oczekiwań wobec innych, a także zderzenia osobistych ambicji z rzeczywistością, w której każdy dba przede wszystkim o własne potrzeby (jajko chce po prostu zjeść). Język utworu jest potoczny, a celowo "koślawe" sformułowania (np. "uleczjadło") dodają mu charakteru ludowej przypowieści lub groteski.
Takie odczucia i wypociny, jednym słowem… Jaja :)

...
my się także poświęcajmy
na podzięki nie czekajmy
...
Pozdrawiam serdecznie
Miłego dnia

Sztućce w Twoim wierszu prowadzą własną liturgię absurdu – jajko jako antychryst śniadaniowy, widelec jako kat, a łyżeczka w roli moralistki. Pozorny chaos językowy działa jak kuchenny dadaizm: brzmi bez sensu, ale smakuje znaczeniem. Trafiłeś z tytułem – zamiast poświęcenia mamy pożarcie. Święto codzienności przeradza się w parodię sakramentu, a puenta mruga: altruizm? tylko z pełnym żołądkiem.
5/6

to jajko być może na miękko
jak zranione serce pękło
a wystarczyła mała łyżeczka
gdy je wciąż ciągło do widelca.
Pozdrawiam z usmiechem.

ciekawy wiersz
brzmi trochę jak kłótnie
a i przypomina mi trochę wiersz
"Tańcowała igła z nitką "
tylko zakończenie nie do końca mi odpowiada
ponieważ co to znaczy "noś grzecznie"
a właściwie "grzecznie"
czyli cicho, spokojnie?
a co z wyrażaniem siebie?
Pozdrawiam serdecznie 🦋