Zupełnie nie wiem o czym jest ten wiersz .
Mam wrażenie że autor w sposób celowy podaje nieprawdę ,prawdę wywracając do góry nogami.Czemu ma służyć ten zabieg nie wiem ale już nawet nie próbuje tego zrozumieć.
Dodam tylko tyle od siebie że swoje dzieci kocham i nie rozumiem jak można dziecku zamykać usta jednym słowem .Ja nie uznaje zmuszania ani narzucania czegokolwiek .Każdy człowiek na wolną wolę ,dziecko również .Pisze to bo sama jestem matką.
Co do depresji czy ciężkich jakiś,stanów ..nie wiem jakich ,to się nie wypowiadam albowiem nigdy nie miałam i nie mam ale mi jest łatwiej bo wierzę w Boga i szczerze uważam iż popadanie w rozpacz czy inne tego rodzaju stany jest grzechem ,jest zaprzeczeniem Obecności Bożej ,Jego Opatrzności ,jest odsuwaniem miłości Bożej na boczny tor a to z całą pewnością grzech
Jeszcze raz powtarzam jak dla mnie wiersz jest zupełnie nielogiczny i niezrozumiały ,zlepek wzajemnie sobie przeciwstawnych treści ,wykluczające się wersy nie mające związku z rzeczywistością ale to twój wiersz autorze ...
Nie oceniam.

I znowu w Twoim wierszu wszystko miesza się i zacina – życie leje się niby spokojnie, ale trafia na kanty, rynny i plątaninę myśli, z których trudno coś wydobyć. Niby jest czułość, jakieś dzieci, jakieś wersy – ale wszystko jakby zbyt sklejone i śliskie, żeby trzymało się razem. Mam wrażenie, że to taki świat, co nawet sztachetą nie da się ogarnąć – bo się wszystko rozłazi i nie wiadomo, od czego zacząć. Ale, z takimi pejzażami codzienności mamy do czynienia.
5/6