Mocne, innowacyjne i nietuzinkowe!
Z przypisem górnym mam pewien konflikt natury osobistej, ale wiersz niesie się dźwięcznym echem!
Wszystkiego Dobrego!

Wando, za przedmówcami, którzy zostawili ślad w postaci komentarza, ja tylko dodam od siebie, że każdy bez wyjątków szuka szczęścia nie w błędzie, ale przez błąd poznania prawdy (wiem, że rozumiesz)
Komplet gwiazd zostawiam i serdecznie cię pozdrawiam!

Wspaniały wiersz, świetnie napisany. Poezja.
Pozdrawiam serdecznie :)

Wspaniały wiersz, chylę czoła:) serdecznosci:)

Twoje erotyczne zderzenie sacrum z profanum porusza mnie głębią i odwagą - to niemal jak bluźnierstwo, które paradoksalnie prowadzi do głębszej prawdy. W tym intymnym spotkaniu z Bogiem, gdzie łamiesz tablice nakazów i przekraczasz granice dogmatów, odnajduję wyzwalającą celebrację kobiecości i myślenia, które staje się prawdziwym "nie-bieskim" królestwem.

Rozum jest sługą doskonałym ale bóstwem marnym.
Pozdrawiam w zadumie.

Wiersz jest znakomitą aluzją do cytatu Martina Lutra.
W wierszy podmiot liryczny doznaje zbliżenia (mentalnego) z Bogiem.
Rodzi się jednak pytanie, czy jest to naprawdę Bóg? A może Diabeł?
"wczepił się we włosy/pocałunkiem święconym/tchnieniem nielogicznym".
"Wczepił się we włosy", czyli nieoczekiwanie, nielogicznie, napadł Peelkę bez jej zgody.
Przemienił biblijną "mannę z nieba" w "mannę dłoni na skórze". Oplótł Peelkę, zniewolił, przybierając postać Osobowego Boga - "On - jak wolny człowiek".
Od tego momentu podmiot liryczny doznaje złudzenia, że jest w bliskim zbliżeniu z Bogiem. Dochodzi do nieświadomego uwiedzenia przez Diabła.
Uwodzi on swoim nienasyceniem Peelkę, która w tym mentalnym akcie staje się "cieśniną pytań". Trzeźwy rozum rodzi pytania, które piętrzą się jak wzburzone wody, opływając "cieśninę umysłu". W trakcie tego burzliwego aktu, drgają drzewa figowe, będące symbolem nieśmiertelności, tablice przykazań (Dekalog), wazy ze zwojami Ewangelii i zmieniają się w słup soli (nawiązanie do biblijnej przypowieści o żonie Lota)
dogmaty religijne.
"mózg przeniknął/przez ucho igielne/faktów" - cytat ten jest metaforą, odnoszącą się do wąskiego przejścia w murze Jerozolimy (boczna brama zwana "uchem igielnym"), którym mogły przejść wielbłądy, ale tylko po zrzuceniu ciężkich ładunków, czyli w tym przypadku odnosi się do uwolnionego rozumu od ciężaru dogmatów religijnych. Rozum przechodzi przez "ucho igielne" swobodnie drogą faktów.
Gdy, rozum nabiera swobody i lekkości, zaczyna rozumieć, patrząc na Całun Turyński, że jedynym królestwem jego siły jest królestwo myśli - rozumu. Odrzuca wtedy królestwo biesów... rozpoczyna się proces myślenia.
"została po Nim paleta/rozpryskanych prawd/na immanentne płótno/nałożyłam siebie". Na to płótno, Peelka spojrzała poprzez siebie, poprzez swój rozum.
Znakomita aluzja do słów Martina Lutra.
Aluzja w opozycji do cytatu.
Rozum jest naszą tarczą. Peelka opowiada się za człowiekiem myślącym, poszukującym, wolnym od dogmatów religijnych. Rozum nie jest "nierządnicą Diabła", ale drogą do poznania prawdy. Narzędziem, które może uchronić człowieka od "opętania" przez wszelkie zło. Rozum prowadzi do Stwórcy, otwiera drogę do szeroko pojmowanej miłości i piękna tego świata. Siła naszego rozumu jest bezcenna, pod warunkiem, że myśli.
Wspaniały, wielopłaszczyznowy wiersz!
Każdy może odebrać utwór na swój sposób, odnaleźć w nim prawdy, jakie tylko chce.
Wiersz nie zawęża przesłania, a wręcz przeciwnie otwiera drogę do własnych
interpretacji.
Zostawiam dwa oceany gwiazd.
Najserdeczniej Cię pozdrawiam
P.S.- na uwagę zasługuje fakt, że jest to wiersz (wn)!!!

Czytam z zaciekawieniem, brzmi dla mnie jak tantra gdzie duchowość, samoświadomość łączy się z seksualnością. "ja - pytań cieśnina
On - wolny jak człowiek"-bardzo to do mnie przemawia.
Świetny wiersz z ładnymi metaforami.

Królestwo nie-bieskie (czyli nie-diabelskie) myślenia (czyli rozumu) - zestawione z zabobonnym cytatem z Lutra na mnie robi ogromne wrażenie. Tak jak i wiersz mega wyzwolony, wybitny, w dodatku "wn". Genialny warsztat, niezwykłe metafory. No i popis zapisu szlachetnymi dopełniaczami - czym pokazałaś środkowy palec wszystkim, którzy uważają je za "obciach" we współczesnej poezji. Chapeau bas.

Odważny tytuł, ma jednak inny wymiar po przeczytaniu tekstu, który jest odrzuceniem wszelkich kościelnych dogmatów, preferuje wolność myśli. 6/5 Serdecznie pozdrawiam

Notabene; (nie dotyczące tekstu), greccy bogowie opuszczali Olimp, by się pięknymi ziemskimi kobietami rozkoszować. Stąd mamy wiele półbogów. Taka myśl mi zaświtała, że ci wszyscy bogowie są bardzo ludzcy.

Genialny wiersz. Przenikanie się sztuk - słowa i wizualnych - z filozofią. Obcowanie z wszechmyślą, z ideą.
Genialny wiersz. Zachwyt tylko.

pozdrawiam serdecznie...

Myśli potrafią zawieść ale i zwodzić :)
Ta podróż zawsze dokądś prowadzi.
Czasem do nieba, czasem do siebie...
Ważne, by odnaleźć się w miejscu, którym nam dobrze. I brać na klatę wszystko, co z tym związane :)
Pozdrawiam Wando :)

Wiersz jest próbą wyzwolenia się z dogmatów i konwencji religijnych. To manifestacja wolności myśli i poszukiwanie własnej prawdy. Pozdrawiam w zadumie 5/6

Tym razem z komentarzem dołączę do słów Stureckiego, nie potrafię trafniej wyrazić myśli. Po przeczytaniu tytułu, poczułam się tak,  jakby sam Behemot podwieszał mnie pod żyrandolem, oczywiście treść wiersza zmieniła odczucie. Moim zdaniem utwór jest fantastyczy, niesamowicie dynamiczny proces  zmagana się z wiarą i poszukiwanie prawdy.
Pozdrawiam serdecznie, Wando:)⭐

Bardzo dużo dzieje się w tym wierszu, bardzo dużo alegorii i nie(dopowiedzeń). Myślę, że najlepiej będzie, jak zabiorę do ulubionych. Pozdrawiam.

Bardzo mocny tekst, prowokujący, dla niektórych pewnie wręcz bluźnierczy,,, warsztat godny podziwu...

No i załadowany pocisk do armaty i poszło.
Poetycki majstersztyk.
Pozdrówki z uznaniem 🌟👍

tytuł intrygujący, ale treść pokazuje o jaką bliskość chodzi. Niestety, nasz mózg nie ogarnia wielu rzeczy.
Pozdrawiam z podziwem.

Myślę , że przebywanie z Bogiem, to być
dobrym człowiekiem szanującym ludzi
i przyrodę . Jednak w głowie mamy moc
pytań, na które trudno znaleźć odpowiedź.
Ślę moc pozdrowień pogrążona w zadumie:)

Tytuł niezwykle odważny, a treść wiersza opowiada o intensywnym, niemal mistycznym doświadczeniu bliskości z Bogiem – nie tej opisanej przez dogmaty, lecz osobistej, pełnej cielesnych i duchowych uniesień, dywagacji, fascynacji, buntu, namiętności i rozdarcia. Akt miłości z Bogiem nie jest tu jedynie symbolem duchowego uniesienia, ale także momentem przemiany – rozbiciem nakazów, dogmatów i wszelkich tabu.
Wiersz odbieram jako śmiałą konfrontację z Bogiem, w której świętość i cielesność, wiara i zwątpienie splatają się w jedną, nierozerwalną i poetycką całość. Autorka igra z granicami sacrum i profanum, ukazując spotkanie, które jest jednocześnie aktem miłości i dekonstrukcją tradycyjnych definicji boskości. Ostatecznie zostaje sam na sam z własnym „ja”, w swoim „królestwie myślenia”, jakby przetwarzając Boga na osobistą, niezależną prawdę.
Treść – 6 … czytelna, bo zaskakująca i mocno symboliczna, a przy tym śmiała.
Warsztat – 6 … odważne metafory, świetna kompozycja i rytm ujęte w zgrabnej formie.
5/6
Dodaję do ulubionych.

Ups! No to biorę popcorn i czekam na komentarze. Ale żeś wdepnęła. Ode mnie, gwiazdki do pęłna. Pozdrawiam.