W poprzednich moich dwóch komentarzach odniosłam się do roli metafory. W tym komentarzu odniosę się do poezji miłosnej.
W wierszu zawarty jest pewien paradoks.
Mianowicie poezja miłosna nie może istnieć bez poezji poruszającej zagadnienia bytu, nicości (zagadnienia ontologiczne) jest z nią ściśle powiązana metaforą, mimo że poezja traktująca sensu stricte o nicości jest często niezrozumiała: "w nierozwikłanych obszarach życia
znów czytelnikom fundujesz nów". Jednakże, gdy poezja używa księżycowych i gwiezdnych metafor dla wyrażenia uczuć, staje się całkowicie zrozumiała dla czytelnika. Nasuwa mi się zatem wniosek, że
instynktownie czujemy nierozerwalny związek z wszechświatem i tęsknimy emocjonalnie do jego tajemniczej siły... nie rozumiemy dokładnie jego roli i wpływu na nasze życie, ale metaforycznie przenosimy się w jego czeluści. Najczęściej wyrażając uczucia miłosne.
Wtedy czujemy silny związek z kosmiczną materią. Odziaływanie kosmosu pulsuje w poezji miłosnej metaforą.
I w tym przypadku dochodzi do porozumienia ze sobą wielu płaszczyzn, perspektyw i odniesień z zakresu wiedzy, wiary i ontologicznych pojęć.
Najserdeczniej Cię pozdrawiam - do mojego następnego czytania.
Zawarłaś Wando wiele aspektów w swoim doskonałym wierszu i został mi jeszcze jeden, który postaram się ująć w następnym moim komentarzu.

Kolejne moje czytanie wiersza...
Poezja miłosna jest zawsze dialogiem podmiotu lirycznego z emocjami i skierowana jest do odbiorcy dzieła i "wymierzona" w niego puentą złożoną ze znaczeń rozłożonych na słowa. Metaforyczna puenta otwiera nowe drzwi do świata emocji.
Obdarowuje czytelnika nowym spojrzeniem albo pogłębia jego odczucia, punkt widzenia.
Miłość jest tworem dwojga, ale każdy intelekt odbiera ją na swój sposób znajdując się "w nonsensów zbiorze które wyróżnia metafor sens"... jesteśmy w tym zbiorze prawd, kłamstw, różnych perspektyw pochodzących z naszego doświadczenia, wiedzy, wiary lub refleksyjnej ciszy. I ten zbiór musimy jakoś wyrazić i wyrażamy, ale zamiast bezpośrednim stwierdzeniem, robimy to za pomocą przestrzennej metafory. Na jej płaszczyźnie mimo różnic możemy odnaleźć porozumienie.
Metafora nie ma określonego celu... rodzi się w naszych umysłach samoistnie jest narzędziem danym nam w ewolucji do "oddychania" życiem, miłością w wielu wymiarach.
Serdeczności przesyłam - do kolejnego mojego czytania Twojego znakomitego wiersza.

(głupio użyte słowo) miało być. Znów spieprzyłem, ale łapy mi się cholernie trzęsą.