Znakomity wiersz!
Brzmi jak obawa, strach... przed niezrozumiałymi emocjami. Przed chwilowym chaosem, burzącym pewien ustalony rytm. Zupełnie jakby letnia pora roku wdzierała się na siłę w psychikę Peelki. Pobudzona natura napawa lękiem... bezradnością w obliczu nagłej zmiany.
Świat zewnętrzny a wnętrze człowieka... często natura rozmija się z naturą człowieka. Zewnętrzne bodźce otaczającego nas świata... "bombardują" naszą psychikę, a ona żyje sobie swoim rytmem. Lęk przed "przebodźcowaniem" jest coraz powszechniejszy.
Peelka, w okresie letnim doznaje wytchnienia przy księżycowym niebie, jakże spokojnym, lirycznym... kontemplując ciszę w "nocnoczułych szponach".
Zupełnie jakby czekała na wyrwanie jej z jasności dnia.
Niezwykłej urody wiersz!
Cudowne metafory i doskonała forma.
Zostawiam ocean gwiazd.
Najserdeczniej Cię pozdrawiam i dziękuję za tę odsłonę poezji, poezji duszy.

Bardzo piękny obraz, lato nie wszystkim niesie radość kiedy serce boli.
Pozdrawiam serdecznie

Takie inne spojrzenie na letnią porę.
A że nie lubię się topić w słońcu - tym bardziej się podoba,

Bardzo intrygujący wiersz

Bardzo dobry wiersz, który oferuje głęboką treść i jest napisany z dużym kunsztem. Ciekawie oddaje złożoność ludzkich emocji w obliczu potęgi natury. 5/6 Pozdrawiam serdecznie

Przepiękny, plastyczny wiersz o nieposkromionych żywiołach natury niepodlegających ludzkiej kontroli, o lękach i oswajaniu ich... wielowarstwowo, z mocą wersy prowadzą... czyta się wspaniale!

Pozdrawiam serdecznie :)

Co by nie mówić lato jest piękne i ma w sobie duży urok. Bardzo krajobrazowy utwór pozdrawiam serdecznie 😉👏👍

I to jest prawdziwa poezja...

Piękny wiersz, no i perfect timing:).Serdeczności.

To jest letni huragan. Mocny w słowach. On niesie ze sobą siłę, dynamikę. Wszystkie żywioły jakby się zbuntowały.
"tylko ja pozostanę mrokiem zleniwiona" - ja tę frazę rozumiem, jako zamknąć oczy, odczekać burzę. Piękny trzynastozgłoskowiec, z werwą.
PS: Dla mnie nowość, sonet bez rymów. 6/5 Serdeczności

Pięknie. Opisane lato, w moim odbiorze, symbolizuje pełnię życia, a pierwsza tercyna wzbudza niepokój. Pozdrawiam:)

Przepiękny wiersz, zabieram do ulubionych:):)serdecznosci:)

A żeby choć lato,
wielki szum nad słowem,
co dziś w rzeczy samej
ledwie cieniem dawnych -
tych czerwców i sierpniów
upałem przesławnych
od których aż gęsto,

by znaleźć powody
piąć się tam, wysoko,
ponad zimne chmury
lub skakać do wody -
w morza zimne fale

i poczuć jak w kościach
lód z gorącem walczy
niczym z ogniem strażak.
A teraz jest nijak,
bo susza, choć pada
w takich już ilościach,
co kart w jednej talii,
że lato jest słowem,
lecz szkoda mi gadać.

Jadę do Italii.

To lato nie przynosi radości, lecz rozgorączkowanie i zamęt – jakby świat wariował w świetle i błyskach, a jedyną ulgą była noc i księżyc, co nie żąda, tylko czuwa. Zmysłowe i burzliwe – lato w tym wierszu to piękno, przed którym się chowa serce drżące od zbyt wielkich namiętności.
6/5

piękny wiersz ... pozdrawiam serdecznie ...

Gdyby tak natura chciała współgrać z ludzkimi uczuciami...
Piękny wiersz. Zachwyca koronkowym doborem słów.
Pozdrawiam serdecznie :)

Oczywiście wolę wiosnę od lata,
bo upałów nie znoszę.
Ślę moc serdeczności z uśmiechem:)

O!, jaki zadzierzysty utwór, z nerwem. Zupełnie inne spojrzenie na lato, od tych pełnych leniwego zachwytu. To lato z " iskrą"!
Pozdrawiam serdecznie, Wando:)⭐

E nie będzie tak źle.
Wiersz soczysty w słowa
Taka myśl mnie naszła nowa.
Pozdrawiam.
Pozdrawiam

Piękny wiersz!
Pozdrawiam serdecznie :)

A ja nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie nie będę musiała się tulić do poduszki elektrycznej :)))) Witaj Wando, fajnie, że znów jesteś :)) Pozdrawiam serdecznym uśmiechem :)