Świetny wiersz, zachwycił mnie. Przepięknie!
Pozdrawiam serdecznie :)

Doskonały wiersz, Wando, a Larisa ma rację, że czytać go trzeba przeczuciem. Moim skromnym zdaniem interpretacja niekoniecznie sprowadza się do porównania naczynia do człowieka. Naczynie może tu mieć o wiele szersze znaczenie. Być może to Ziemia, być może organ ciała, a może naczynie krwionośne, a jednocześnie znany nam Wszechświat. Może nauka? Wiedza? Umysł? Genialne pisanie - proste słowa i proste skojarzenia uruchamiające sto procent poezji, jakby bez metafor, a jednocześnie w ich kwintesencji. I znamienne dla Twojej twórczości rozważania filozoficzne-psychologiczne, które sugeruje tytuł: multa petentibus - kto wiele pragnie (desunt multa - temu wiele brakuje). Otwarta brama do mnóstwa interpretacji. Jak zawsze zachwycony pozdrawiam Cię bardzo gorąco :-)

Pamiętam ten znakomity wiersz!
Cieszę się, że mogę znowu go czytać.
Za każdym razem mnie wzrusza...
i za każdym razem odnajduję w nim
nowe przestrzenie.
Gdy, czytałam po raz pierwszy starałam się
zanalizować rozumem Twój utwór.
Dzisiaj wiem, że tylko przeczuciem można
dotrzeć do jego wysublimowanych warstw.
Złożony, poruszający i piękny.
Rekwizyt "naczynia" niemalże czegoś
uduchowionego przewija się w wierszu
jak mantra. Naczynie według definicji,
to przedmiot użytkowy mający wiele funkcji.
Można do niego wlać wino, można z niego jeść,
pić... każde ma swoje przeznaczenie,
swoją użyteczność.
Czy człowiek jest najdoskonalszym "naczyniem",
które stworzył Stwórca? Czy to, czym napełnił
to naczynie jest dla nas niepojętym absolutem?
Wiersz rodzi wiele pytań, zastanawia...
Zadałam sobie pytanie czym jest pragnienie
i doszłam do wniosku, że jest to siła, z którego
czerpie nasze życie przyjemność i jest to siła,
która sprawia ból. Spełnienie i niespełnienie
zamyka się w realizacji pragnień.
Czy tym "naczyniem" jest życie? Fenomen jego
powstania? Wtedy takie naczynie może pomieścić
wszystkie ludzkie pragnienia... od miłości począwszy.
Zastanawiający jest również tytuł wiersza.
Przerwę na chwilę mój komentarz, ponieważ
piszę na bieżąco i wiem, że może mnie wylogować,
a nie chciałabym ponownie składać powstałych
już myśli.
Zostawiam wszystkie dostępne
mi gwiazdy.
Najserdeczniej Cię pozdrawiam

Są wnętrza nie zbadane
które tylko wieczność nosi
na ramieniu co twarde
od źródła do ciemności.

Pozdrawiam w zadumie.

Piękne porównanie naszego psyche i ciała do naczynia, które napełniało się pragnieniami. A ono jak wiadomo miewa różny smak. Nasze doświadczenia budują naszą tożsamość.
To dobry, refleksyjny wiersz Wando :)

Świetny, skłaniający do przemyśleń wiersz.
Naczynie symbolizuje tu obszar ludzkich niemożliwości i możliwości, mających czasem głębię oceanu...
Los każdego z nas wypalany jest w ogniu życiowych doświadczeń, które momentami mogą być wodą i mlekiem, a czasem mają smak gorzkiego wina...

Serdecznie, z uznaniem pozdrawiam:)

Nosimy siebie w sobie dotąd, dopóki powietrza starczy na oddech. Cierpkość niekiedy jest obroną przed niebezpieczeństwem. Odstrasza, a zarazem konserwuje nasze nadzieje na przyszłość.

Uściski

Bardzo intrygujący wiersz

Tak...i do póty będziemy nosić, dopóki się ucho nie urwie...ja to czasami mam wrażenie, że moja skorupa długo już nie wytrzyma, bo zaczyna mi się wszystko ulewać...Pozdrawiam ciepło i serdecznie Wando :) Życzę udanego weekendu...

"Kto wiele pragnie, temu wiele brakuje"
jesteśmy takim naczyniem
piękny mądry wiersz
Pozdrawiam serdecznie

To naczynie jest jak nasze życie,
w którym .dążymy do zaspakajania
naszych oczekiwań i pragnień
Ślę moc serdecznych pozdrowień:)

Człowiek będzie zawsze tym potrzebującym i szukającym. Nie wszystkie pragnienia będą zaspokojone. 6/5 Serdecznie pozdrawiam

lekko i pięknie ... pozdrawiam serdecznie ...

Tylko Bóg jest w stanie zapełnić naczynie tak, by zaspokoić pragnienie. "Proście, a bedzie wam dane". Być może nie otrzymamy dokładnie tego, o co prosimy, ale z pewnością otrzymamy to, co jest dobre dla nas..
Piękny wiersz, Wando.

Pozostaję w zachwycie nad Twoją poezją.
W zaklętym kręgu poszukiwania i pragnienia...

Pozdrawiam serdecznie.

Ciekawy wiersz o naczyniu, które było świadkiem wielu historii – nosiło wodę, mleko, wino, ale i gorzkie smaki życia. Przeszło przez ogień, było kruche jak szkło i twarde jak metal. Niosło ocean i pustkę, jakby wciąż nie mogło się napełnić.
Wychodzi na to, że to metafora ludzkiego istnienia – ciągłego szukania, wypełniania się i opróżniania, aż w końcu zostaje tylko pragnienie, które nie daje spokoju.
6/5