To coś , to zło, które w nas jest zawsze, we wszystkich. Najlepiej jest to opisane w języku religii , czy to się komuś podoba , czy nie. Podejście do tego tematu humanistycznej psychologii jest żenujące.

Twój komentarz do mojego komentarza do twojego wiersza :D

Nie raz zastanawiałem się nad naturą i pochodzeniem zła. Są gatunki zła które wychodzą bezpośrednio z nas i nie sposób temu zaprzeczyć.
Głupotą było by mówić że jesteśmy na wskroś dobrzy i tylko czasem nam się niewinne małe "zełko" zdarza.
Psychika człowieka jest tak skonstruowana ze nie brzydzi się on zła gdy to mu jest po drodze.
Więc ten realizm to po prostu stwierdzenie faktów.
Dzięki temu postawianiu niejako prawdy przed sobą można próbować coś z tym złem zrobić choćby próbować opierać się przy następnym razie.
Dopiero teraz trochę zaczerpnę z doktryny chrześcijańskiej. na lekcjach religii wpajano mi ze droga zła jest łatwa i prosta a droga dobra to wąska stroma ścieżka z której łatwo spaść. w tej alegorii jest trochę prawdy. Postępować "dobrze" jest bardzo trudno ale to nie usprawiedliwia tych którzy tak nie postępują. A często właśnie w taki sposób się usprawiedliwiają, spadli i co mieli dalej robić.
To tak jak to twoje "musieliśmy" które zauważyła maciejka. ogólnie zło to ciekawy i wdzięczny temat nie tylko na wiersz ale nawet na doktorat z filozofii :)

To, że historia ludzkości opisana w Biblii kończy się apokalipsą, jest logiczne , bez względu na to , czy jesteśmy wierzący, czy nie. Według tej historii zło na ziemi nie zostanie pokonane. Będzie nam towarzyszyło zawsze i byłoby naiwnością sądzić , że nie będzie to miało wpływu na nasz los. Uznanie zła w sobie jest dla mnie oznaką duchowego realizmu , trwanie w przekonaniu , że się jest dobrym, jest według mnie naiwnością. Uznanie swojego zła jest wstępem do zbliżenia się do Boga. Trwanie w przekonaniu że się jest dobrym, to pycha. To mój komentarz do Twojego wiersza.,

Tak, znajdowanie wytłumaczenia dla naszych złych czynów jest jednym z największych naszych hobby jako gatunku.

Przyłapałem co poniektórych na pewnych pomyłkach, więc kto wie. Ale niezależnie od teologów moje myślenie o ludzkiej naturze jest podobne. Jestem pesymistą.

Smutne to jest.
Ale i tak wierzę w siłę dobra. Teologowie mogą się mylić :-)

Widzisz, dotykasz tematu, o którym teologowie dyskutują od dwóch tysięcy lat, bo ta dyskusja zaczyna się już na kartach Nowego Testamentu i ciągnie się potem przez wieki. Teologia po setkach lat wypracował sobie dość precyzyjne stanowisko , odmienne katolickie i protestanckie. Znam te oba stanowiska i mógłbym nawijać długo na ten temat, ale to chyba nie jest do tego miejsce. Najogólniej i najkrócej mówiąc, człowiek ma grzeszną , złą naturę , którą dziedziczy po przodkach. "Nie ma ani jednego sprawiedliwego" pisze apostoł Paweł. Nawet jeśli czyni jakieś tak zwane dobre rzeczy, to wynika to z jego egoistycznych pobudek i w mniejszym czy większym sensie jest skrzywione. Dobre rzeczy może czynić jedynie wtedy gdy jego życie jest poddane Bogu , a to jest możliwe przez zawierzenie Jezusowi Chrystusowi, który wtedy zaczyna działać w nas przez Ducha świętego. Tyle teologia.

Jeśli jestem naznaczona grzechem, a jestem z racji grzechu pierworodnego, to z założenie związana jestem ze złem - taki jest wniosek, OK. Rozumiem. Tylko wtedy po co być dobrym? Nie mam motywacji, ponieważ nie chcę nikomu niczego udowadniać. Zobacz, do czego to prowadzi. Do usprawiedliwienia wszystkich złych czynów.

Dotknąłeś jednego z głównych moich zmysłów w tym wierszu. Z rozmysłem użyłem słowa "musieliśmy" wskazując na fatalizm zła , czy też jak ktoś by chciał powiedzieć w duchu filozofii chrześcijańskiej, wskazując na zepsuta naturę ludzką (grzech pierworodny). Kiedyś Baudelaire powiedział , że "dzieci to początkujące diabły". Zło jest w nas , czy to się nam podoba , czy nie i ono zmusza nas do czynienia złych rzeczy. Ten fatalizm zła oddaje już pierwsza linijka wiersza, która też zawiera w sobie próbę samousprawiedliwienia. Jeśli nawet św. Paweł w Liście do Rzymian napisał, "nie czynię dobra , które chcę , ale zło , którego nie chcę, to właśnie czynię", to tym bardziej zło jest i w innych ludziach. We wszystkich ludziach, mówiąc dokładniej.

Masz rację, niestety...

Tak, masz rację, wiele jest dostępnych dróg , które prowadzą do tego, że człowiek staje się lepszy , w tym nasza chrześcijańska droga , tyle tylko , że tak naprawdę na te drogi , w prawdziwym sensie , wstępuje garstka. Nie przekłada to się na instytucjonalne kościoły i instytucje innych religii. Ta garstka nie zmieni sytuacji.

Zgadzam się z tym, tyle tylko, że ta świadomość ciągle niewiele nam daje.

Człowiekowi trudno przyjąć do świadomości nawet teoretyczną możliwość unicestwienia całej naszej cywilizacji,. Ten wiersz ma za zadanie zwrócić uwagę na to, że taka możliwość istnieje.

Jeśli się poddamy, szukając wymówek, będziemy bardziej winni niż oni z wczoraj.

Twój komentarz wzmacnia we mnie wiarę w sens komentowania wierszy. Kiedy ułożyła mi się puenta tego wiersza, nie byłem pewny, czy jest w niej jakakolwiek nadzieja.

Dzięki za znakomity i szczegółowy komentarz do wiersza. Bardzo dobrze odczytałeś mój kubek z czystą wodą . Na zdrowie!

Tak, są już pewni, że muszą wyjechać do Ameryki albo Europy, bo tam gdzie mieszkają czeka ich tylko nędza.

Małą nadzieją , ale jednak, jest rosnąca świadomość młodych ludzi. Ale czy to wystarczy?

Optymista nie jestem. 6 miliardów nędzarzy wytnie ostatni las, żeby przeżyć,.
https://www.twojewiersze.pl/pl/wiersz,RDFONUo2JDdVM1U2UDgtMCQ1LzI

Dzięki za komentarz. Uwypukliłem złą stronę ludzkości (chociaż jest i ta lepsza) by przemówiło.

Dziękuję Ci za komentarz i cenną uwagę gramatyczną , którą uwzględniłem. Tak , ustawiłem całą ludzkość w jej zbrodniczym aspekcie jako zbiorowy podmiot liryczny, co dało pewną świeżość spojrzenia i konieczność czytania wiersza z punktu widzenia podmiotu odpowiedzialnego za zbrodnie.