Jak zawsze Kornelu jestem zachwycona Twoim wierszem. Nie śmiem pisać więcej.
Pozdrawiam ciepło - Bezka 5/6

Cześć, Kornelu. Posiedziałem sobie teraz chwilę w internecie i spoglądałem na obrazy Vermeera z dostępnej listy w Wikipedii. Zdecydowana większość z jego dzieł charakteryzuje się tym, że namalowanej sceny osadzone są w pomieszczeniach jakiegoś domu. Światło w tych pomieszczeniach zwykle spływa od lewej strony. I tu właśnie uśmiechnąłem się na początkowe slowa Twojego wiersza:
"Nauczyłeś się
wchodzić do wnętrza światła".

Być może, że tak długo uczył się malować to światło wpadające od lewej strony, że doszedł do perfekcji i już mu tak zostało. Nie jestem znawcą sztuki, ale tak sobie pomyślałem. Mnie natomiast oczywiście cały Twój wiersz przenosi w zupełnie inną rzeczywistość. Nie trudno się domyślić, że chodzi o duchowość.

Właśnie te pierwsze słowa Twojego wiersza:
"Nauczyłeś się
wchodzić do wnętrza światła",
od razu, zupełnie jak poranne promienie słońca, które rozpraszają ciemności nocne, a które w pierwszym, energicznym i dość brutalnym wtargnięciem do oczu człowieka, oślepiają go wpierw, właśnie one od razu przeniosły mnie do rzeczywistości duchowej. I tu nawet już nie trzeba brnąć wgłąb wiersza. Siadam i mówię w zachwycie: łał (czy tam mniej polskie wow, jak kto woli). Głębia tego stwierdzenia sama z siebie już wprowadza człowieka w coś, co jest ledwo uchwycalne przez nas.
"Nauczyłeś się
wchodzić do wnętrza światła"...
Mocne. Głębokie. I od razu prowadzące do Słowa, do Pisma Świętego, do Światłości świata, do źródła światła, do Zbawiciela.

Druga strofa koncentruje się wokół sformułowania "stamtąd miałeś dobry widok". Patrząc od strony światła ma się dobry widok, a może nawet bardziej jednocząc się z tym światłem, poniekąd stając się jego częścią. Ono przenika ludzi i przedmioty ku którym spływa. Niesamowite jest to spojrzenie od strony światła w odniesieniu do duchowości, do wiary.

A skoro mowa o świetle przy wierszu Kornela, to grzechem byłoby nie wspomnieć św. Pawła i jego moment spotkania z Jezusem, a więc Pawłowe nawrócenie.
"Gdy zbliżał się już w swojej podróży do Damaszku, olśniła go nagle światłość z nieba." (Dz 9, 3) Światłość z nieba. Światłość, która przenika i pochłania człowieka, która oślepia go swoją głębią – sam Bóg. Coś niesamowitego. W tym właśnie świetle, w tej światłości z Szawła rodzi się Paweł.

Trzecia Twoja strofa powala na kolana, właśnie jak w doświadczeniu Szawła. Najpierw wskazujesz o tym, że ludzie tak mało wiedzą o sobie wzajemnie. Można by tu nawet pokusić się o termin "znać" lub "znać się", a jeszcze lepiej "poznać" i tu się odwołać do żydowskiego rozumienia tego ostatniego terminu albo nam bliższego ujęcia u św. Jana Apostoła i Ewangelisty. Poznać kogoś u niego znaczy zmienić, przemienić cały swój sposób bycia, co dokonuje się w procesie trwającym całe życie. I w takim kontekście to Twoje z wiersza: "tak niewiele wiemy o sobie nawzajem", wybrzmiewa jeszcze mocniej. Nie znamy się, nie stajemy się dla siebie częścią realnej rzeczywistości, nie żyjemy wspólnie. A dalej, to właśnie, co powala:

"tylko światło wciąż trwa
nad wszystkimi,
milczące i zdumione
obrotem ludzkich
spraw"

I tu znów mimochodem myśl pędzi do Księgi Rodzaju. Pisałem dwa dni temu chyba u bezki pod wierszem o tym świetle, o tej światłości. Najpierw Bóg stworzył niebo i ziemię. Stworzył je jednak nie wypowiadając słów żadnych, jakby z samego swojego poruszenia. A pierwsze co powstało po wypowiedzeniu słowa była światłość - Or. I ta światłość była inna niż światło słońca i światło księżyca, bowiem te zostały stworzone dopiero dnia czwartego. A więc ów światłość z dnia pierwszego, która nastała, to sam Bóg, który się objawił. Można też tam dopatrywać właśnie Chrystusa, który zostanie objawiony nam, gdy nastanie pełnia czasów. Światłość świata. Już tu u samego początku. W tym znów kontekście mocno wybrzmiewaja słowa Twojego wiersza:
"tylko światło wciąż trwa
nad wszystkimi,
milczące i zdumione
obrotem ludzkich
spraw."

Światło trwa. Milczy i jest zdumione poczynaniami człowieka. Łał... Niesamowite ujęcie. Od strony światła, od jego wnętrza. Ten widok jakby oczyma Boga, jest zupełnie inny od tego, co widzi człowiek. To spojrzenie Światła/Światłości jest dużo głębsze i pełne. Jak w Twoim wierszu, że zna nawet myśli patrzących za okno lub piszących listy. Tu można np. przywołać słowa króla Dawida, gdy mówił o przekazaniu tronu Salomonowi i zwracał się do niego z takimi slowami:
"A ty, synu mój, Salomonie, znaj Boga twego ojca i służ Mu sercem szczerym i duszą ochotną, bo Pan przenika wszystkie serca i zgłębia wszystkie tajniki myśli." (Krn 28, 9)

Także, Kornelu, mnie od razu wywiało z Twoim wierszem do Słowa. A że w tym pomógł malarz, papista z rozumnego wyboru życia, to już inna sprawa. 🙃
Pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Taka kobieta, to kojarzy mi się z operą "Eugeniusz Oniegin", gdzie jest długa scena, jak Tatiana, pełna rozterek i nadziei takowy list do Oniegina pisze. Nic z tego nie wyszło, ale wiemy, że w dziełach kultury rosyjskiej bohaterowie albo umierają, albo musza być nieszczęśliwi. Pozdrawiam

Ciekawy.
Mnie ten obraz Vermeera zawsze będzie kojarzył się z Kaczmarskim.
Nie chciał być tylko bardem, był koneserem sztuki.